‘De regenlaarzen staan klaar’, meldde mijn zoon Maarten me. Huh… wat moet ik daar mee? Nou, hij had bedacht dat ik tijdens mijn verblijf in Noorwegen in het tuinhuisje zou slapen. Zo’n 30 meter verderop, zonder wc. Ik keek er niet naar uit. Bij aankomst was ik dus best een beetje blij dat zo’n 500 mieren in optocht door de cabin banjerden!
Dus ‘t werd een matras op Mila’s kamer. Dat vonden mijn kleindochter (bijna 6) en ik een uitstekend plan. Maarten waarschuwde me dat de kleine meid wel een vroege vogel is. En laat ik dat nou ook zijn, geen probleem dus. Uitgeteld van de reis rolde ik ‘s avonds mijn bedje in. Binnen vijf minuten was ik in dromenland.
‘s Morgens werd ik wakker van een zachte deining
Even dacht ik dat ik op onze boot in Spanje was (lees m’n scheepslogs maar eens). Maar nee, ik lag te slapen in Noorwegen. Ik keek omhoog en zag dat Mila naast mijn hoofdkussen van haar ene been op de ander stond te wiebelen. De strikte opdracht van Maarten om oma niet wakker te maken, was ze even vergeten… Een blik op mijn horloge vertelde me dat het nét 6 uur was geweest.
Ze zat lief op het randje van haar bed op me te wachten
‘Dit is echt te vroeg, Mila! We gaan nog even slapen.’, zei ik in het Nederlands. Ze begreep er voldoende van om af te druipen naar haar eigen bed. Toen ik 10 minuten later stiekem naar haar keek, zat ze lief op het randje van haar bed te wachten. We zijn maar naar beneden gegaan…
De dagen daarna ging ‘t fantastisch. Ik las haar ‘s avonds voor uit een Nederlands kinderboek. Volgens mij begreep ze er geen snars van, maar vond ze de intonatie hartstikke leuk. En daarna…? Sliepen we als blokken en werden elke ochtend zo’n beetje tegelijkertijd wakker. Op een prima tijdstip. Mieren of geen mieren, tijdens m’n volgende bezoek leg ik weer fijn een matrasje bij Mila!
