zeebenen in progress

Onderweg naar onze eindbestemming Burriana in Spanje maken we nóg een tussenstop. Iets met oliefilters. ‘Safety first’, is kapitein Lino’s lijfspreuk. Soepeltjes stuurt hij het motorjacht Sea Life de haven van Vilanova in. Een leuke marina, net onder Barcelona. Trots besef ik dat ik al een beetje zeebenen heb. Zeebenen in progress, zeg maar…

Lino besluit er een onderhoudsdagje van te maken en de mannen zijn druk in de weer; ik zie slangen uitgerold worden en Martijn in z’n ooit witte trui telkens weer met ander gereedschap voorbij banjeren. Ik duik het stadje in en ontdek een Chinese Winkel van Sinkel. Laat mij daar maar los!

Niks zeebenen in progress…

‘s Nachts rond de klok van twee varen we uit. Mick is in zijn geruite pyjama weer op de bank gedoken, net als tijdens de oversteek naar Spanje, Hans installeert zich tegenover hem. Daar krijg ik niks van mee. Om half elf raakt m’n oor het kussen en glijd ik moeiteloos in een diepe slaap. Tegen vieren word ik wakker. Allemozes, wat schommelt de boot! Van voor naar achter, van links naar rechts… Ik klauter de trap op om een reisziekte-pilletje te scoren. Na ‘t bijbehorende slokje water schuif ik vanuit de keuken op mijn billen terug naar het trapgat. Niks zeebenen in progress!

Eenmaal terug in bed, hoor ik deuren klapperen en spullen vallen. Het zal me een worst wezen, ik blijf liggen waar ik lig! Nou ja… dat lukt niet helemaal. Mijn matras gaat aan de wandel. Terugschuiven heeft geen enkele zin, even later ligt ie weer op half zeven. So be it…

‘s Ochtends is de zee een stuk kalmer en ik waag ‘t om in de keuken een kop koffie te maken. Daar tref ik Marc, druk bezig de mosterd van de vaatwasser te poetsen. De machine was ‘s nachts net zo baldadig als mijn matras en heeft de koelkast aangetikt, die openvloog en z’n inhoud uitspuugde over de keukenvloer.

Straks, als Hans wakker is, ga ik hem nog ‘s influisteren dat ons plan om voorlopig in Burriana te blijven liggen, een héél goed idee is…