als een dronken tor

Als een dronken tor zwalk ik naar de woonkamer. Ik durf maar één kop koffie tegelijk mee te nemen. Nee, ik heb geen fles wijn achter de kiezen (het is 7.00 uur ’s morgens!) maar de boot ligt vreselijk te schommelen. Grijze luchten, regen, wind en dus ook flinke golven. We hebben het leukste plekje in de haven van Burriana met mooi uitzicht, maar daardoor ook de meeste sores met dit weer. Gelukkig doen reistabletjes wonderen.

Metaal op beton
Terwijl ik van de koffie nip hoor ik een enorme klap. Definitely metaal op beton… Madre mia, wat is er gebeurd? Een blik op het achterdek vertelt me dat de loopplank na zijn confrontatie met de kade zielig naar beneden hangt! Nog wel aan zijn lijnen en met nog één pootje bevestigd. De RVS zijbalken wijzen eigenwijs naar buiten terwijl ze netjes recht horen te zijn.
‘Trillen op je benen’ krijgt voor mij een nieuwe dimensie en ik heb inderdaad knikkende knieën… Ik vlieg naar Marc’s hut en na een ferme klop op zijn deur tetter ik: ‘Marc, wakker worden! Loopplank ellende!’ Binnen een minuut is ie wakker, aangekleed en op het achterdek.

Hij trekt de plank aan boord zodat een definitieve tewaterlating uitgesloten wordt. Met zijn kenmerkende rust zegt hij: ‘Geen paniek… Er is niemand overboord geslagen en we lossen dit op. We kunnen alleen nu even niet van de boot af à la een kraan met kuren.’ Het knie-gebibber neemt direct af.

Eerst maar eens een straffe bak koffie en overleggen. Dat doen we met z’n tweeën, want Hans slaapt wonderwel overal doorheen! Ik opper om de reserve loopplank te gebruiken. Die is prachtig met teak latjes, maar een heel stuk smaller dan de beschadigde plank. Daarbij is deze beauty maar met één punt op de achtersteven bevestigd in plaats van met twee zoals de huidige. Daardoor zwaait ie net als ik ook soms als een dronken tor.

Geen loopplank, geen stroom, geen koffie
Marc moet de RVS pin iets slijpen zodat het in de constructie past. Zodra hij de slijptol aanzet, valt de stroom uit. Nu zitten we dus vast op een boot en zonder elektriciteit. En zonder koffie. Op de kade staat de paal, waar simpelweg een knop weer omgezet moet worden, maar tja… Dat wordt dus wachten op een marinero of op één van de meisjes van het havenkantoor om die verrekte switch omhoog te zetten. Mijn stiefzoon is bijzonder scherp vanochtend en stelt voor om gewoon de generator aan te zetten totdat er iemand over de kade loopt.

Na een paar stevige tikken begint de praktisch overleden slijptol toch weer te snorren. De klus is bijna geklaard. Lang leve het Spaanse bootleven. En straks… dan gaan we fijn bij onze Spaanse Gamma een slijptol kopen!