Als een dronken tor zwalk ik naar de woonkamer. Ik durf maar één kop koffie tegelijk mee te nemen. Nee, ik heb geen fles wijn achter de kiezen (het is 7.00 uur ’s morgens!) maar de boot ligt vreselijk te schommelen. Grijze luchten, regen, wind en dus ook flinke golven. We hebben het leukste plekje in de haven van Burriana met mooi uitzicht, maar daardoor ook de meeste sores met dit weer. Gelukkig doen reistabletjes wonderen.
Metaal op beton
Hij trekt de plank aan boord zodat een definitieve tewaterlating uitgesloten wordt. Met zijn kenmerkende rust zegt hij: ‘Geen paniek… Er is niemand overboord geslagen en we lossen dit op. We kunnen alleen nu even niet van de boot af à la een kraan met kuren.’ Het knie-gebibber neemt direct af.
Eerst maar eens een straffe bak koffie en overleggen. Dat doen we met z’n tweeën, want Hans slaapt wonderwel overal doorheen! Ik opper om de reserve loopplank te gebruiken. Die is prachtig met teak latjes, maar een heel stuk smaller dan de beschadigde plank. Daarbij is deze beauty maar met één punt op de achtersteven bevestigd in plaats van met twee zoals de huidige. Daardoor zwaait ie net als ik ook soms als een dronken tor.
Geen loopplank, geen stroom, geen koffie
Na een paar stevige tikken begint de praktisch overleden slijptol toch weer te snorren. De klus is bijna geklaard. Lang leve het Spaanse bootleven. En straks… dan gaan we fijn bij onze Spaanse Gamma een slijptol kopen!