‘Wat sta je toch op je hoofd te krabben?’, vraagt Frank aan zijn zoon Nathan (11). We staan met elkaar te wachten op de lift die ons naar de lobby van het hotel in Korat moet brengen. Frank gebruikt die tijd om Nathans kruin eens grondig te bestuderen. Ieks… luizen!
Bedremmeld vertelt mijn grote kleine vriend dat ‘t ook bij een paar klasgenootjes geconstateerd was. Met één van hen had hij een eigen variant op Risk bedacht en geknutseld, de koppen letterlijk bij elkaar gestoken.
Zou ik misschien ook…?
Hmm, deze oma slaapt tijdens de Thailand reis bij Nathan in een lits-jumeaux. En daarbij slaat hij regelmatig z’n armen om me heen als ik buiten op het terras zit om te vertellen dat ie het zo fijn vindt dat ik er ben. Zou ik misschien ook…? Ja hoor, na een inspectie zijn bij mij ook ongenode gasten gezien! Nogmaals ieks!
Gelukkig zie je in Thailand niet alleen een 7Eleven, maar ook een pharmacy op elke straathoek. Luizen shampoo en twee fijne kammen zijn dus zó gekocht. Op de gebruiksaanwijzing lees ik dat de shampoo vijf minuten moet intrekken. Terug op de hotelkamer jaag ik Nathan de badkamer in met de opdracht een gil te geven als zijn haar ingesopt is. Ik hou de tijd in de gaten.
‘Hoeveel minuten nog?’, roept hij door de deur. ‘Nog anderhalve minuut, tel maar terug van 90’, tetter ik terug. Met een grijns stapt hij even later de badkamer uit en meldt fijntjes dat het mijn beurt is. Als we na de wasbeurten samen met natte haren voor de badkamer spiegel staan, begint het pluizen. Ik kam zijn haar zorgvuldig met de luizenkam en hij controleert mijn kruin met de andere kam.
Als we druk kammend allebei in de spiegel kijken, schieten we in de lach. Het mondt uit in een ongelofelijke slappe lach, waarvan we allebei buikpijn krijgen. Ondanks die vervelende kriebelaars hebben we de grootste lol samen. Always look on the bright side of life, een kopje halfvol, elluk nadeel hep ze voordeel enzo!
