Vorige week schreef ik dat ik belachelijk vroeg uit Spanje zou vertrekken voor een bliksembezoek aan Nederland. Zo had ik fijn de tijd voor een stapel afspraken voordat ik zou doorvliegen naar Thailand. Daarom zat ik om 5.00 uur al braaf bij de gate te wachten. Er werd in beroerd Engels iets omgeroepen. Had ik dat nou goed verstaan? Vertraging wegens ijs op de vleugels! In España…?
We kregen als goedmakertje een ontbijtbon. De medewerkster van restaurant La Pausa schoof me een croissantje toe. Daar hou ik dus niet van. Op mijn vraag of ‘t ook iets anders mocht zijn schudde ze verbouwereerd haar hoofd. Wie lust er nou geen croissant…? Uiteindelijk kreeg ik een glas verse jus. Erg lekker, maar ik had wel trek!
.
Uit ervaring weet ik dat de sandwiches daar nogal klef zijn, dus ik koos maar voor een peperdure Kitkat uit de automaat. Terwijl ik ‘m uitpakte, sjoelde ik onhandig de helft over de vloer. Onder de stoel van een andere wachtende passagier. Ik werd er melig van en uit pure ballorigheid heb ik mezelf getrakteerd op een mooie Desigual blouse.
Uiteindelijk verlieten we de Spaanse bodem pas na half 12. Mijn bezoekje aan Nederland werd zo dus super kort, maar ook super gezellig. Anderhalve dag later vloog ik probleemloos naar Istanbul, waar ik krap een uurtje de tijd had om over te stappen. Ik kon zó doorschuiven in het vliegtuig naar Bangkok. Hmm… in nog slechter Engels dan in Valencia werd wéér een vertraging omgeroepen…
.
Twee bedremmelde Indiase mensen werden het vliegtuig uit gebonjourd. De stewardessen openden razendsnel alle handbagage vakken en iedereen moest z’n eigen tas of koffer pakken. Zo konden ze zien of er geen verdacht pakket achter bleef. Een uur later dan gepland vertrokken we toch naar het warme Thailand. Ach… reizen met hindernissen, daar kijk ik niet meer van op.
.
Twee ‘hindernissen’ irriteerden me trouwens mateloos. Mijn stoel kon ik wel fijn naar achteren zetten in de relax stand, maar hij vloog telkens terug als ik me bewoog. Gewoon niet te diep ademhalen dus!
En, om mij heen zat een hele groep Oost Europeanen, die het één na ‘t andere drankje uit de keuken haalde. Terwijl zij steeds luidruchtiger werden, wachtte ik braaf totdat de stewardess voorbij zou komen met de kar.
.
Ondanks die schreeuwerige groep en die rotstoel ben ik toch even in slaap gevallen. Geen wonder na drie te korte nachten. Totdat één van de Oost Europeanen opeens uit volle borst een volkslied begon te zingen! Mooie stem hoor, maar een fout moment. Ik gaf ‘t op. Gelukkig had Frank als verrassing het Hilton in Bangkok geboekt. ‘s Avonds legde ik tevreden mijn hoofd op het super fijne kussen in de airconditioned kamer en sliep bijna klokje rond!
