Een poosje geleden opperde Mila om haar verjaardag in een ballenbak walhalla te vieren. Maarten liep niet warm voor haar suggestie. Het idee om half juli een hele dag binnen te zitten… Gelukkig was Mila direct om bij het voorstel het feestje thuis in de tuin te vieren. Barbecue, zwembadje, trampoline en een stapel vriendinnetjes. Maar we hadden niet gerekend op wat kattenleed…
Kleine meisjes in Frozen badpakjes en bikini’s spetterden op De Grote Dag in het flinke opblaasbad, klommen er bibberend weer uit en liepen het houten trapje af naar de trampoline. Elke vijf minuten herhaalde dit ritueel zich. Vaders, moeders en deze oma keken grijnzend naar de natte grietjes, die tijdens het heen en weer lopen telkens een greep in de snoepschaal deden. Of van de lekkere cupcakes snoepten.
Natuurlijk moest er ook af en toe geplast worden. Dan taaiden de dames af naar boven, waar het woongedeelte is. En waar de Noorse Boskat kittens zijn. Poes Elly heeft namelijk (weer) een nest gekregen. Toen ik m’n neus om het hoekje stak, zag ik een 3-jarige één van de katjes knuffelen.
Hardhandig knuffelen, type houdgreep zeg maar. Ze keek me stralend aan. In het Nederlands fluisterde ik: ‘Geef het poesje maar aan oma…’ Even later zat het arme beestje angstig in elkaar gedoken op mijn arm. Wat een kattenleed!
Met gestrekte armen smeekte het blonde engelenkoppie weer om de kitten. Maar deze oma bleek streng. Mila had het tafereeltje met afgrijzen aangekeken. Maarten heeft haar vanaf dag één geleerd lief te zijn voor dieren. En als ze per ongeluk tegen een kat aanloopt, zegt ze uit zichzelf al ‘Sorry poes!’
Met een blik van verstandhouding installeerde Mila zich op de bank en ontfermde zich liefdevol over het bibberende katje, die ik voorzichtig in haar armen legde. Ik dirigeerde het engeltje en haar zusje naar buiten om weer te gaan ‘hoppen’ op de trampoline. In mijn ooghoek zag ik nog net dat mijn slimme kleindochter samenzweerderig haar duim naar me opstak. Chapeau, Maarten!
