Het terras op de kade zat gistermiddag bomvol. Vrolijke Spaanse muziek, een gezellige drukte. Kinderen speelden uitgelaten, paps en mams relaxed aan een wijntje. Opeens hoorden we een man boven het geroezemoes ‘Hola! Hola…!’ uitschreeuwen. Marc en ik keken op, de krullebol zat met woest gebaren naar ons achterdek te zwaaien. We staken onze hand op, misschien zijn we ‘m eerder wel eens tegen het lijf gelopen in het restaurant van onze vriend Julian…
Marc liep naar zijn hut, Hans was geconcentreerd met verf en kwast bezig. Ik verdiepte me weer in mijn Spaanse lesjes. Hoorde ik die zelfde vent toch weer roepen! Nu stond hij met z’n dochtertje bij onze loopplank.
Ik keek ‘m vragend aan. Met handgebaren gaf hij aan dat ze aan boord wilden komen. Ik schudde mijn hoofd, waarop hij nóg een keer met z’n hand richting achterdek wapperde. Ik voelde me net zo’n vintage hondje op de hoedenplank toen ik weer nee schudde.
Het is niet de eerste keer dat wildvreemden zichzelf uitnodigen voor een rondleiding op Sea Life. We liggen toch met het achterdek naar de kade om gezien te worden? Eh…nee! Het is nogal lastig om telkens van de boeg op de kade te springen!
‘t Werd tijd voor de gadogado à la Margaret. Terwijl ik in de keuken aan het rommelen was, hoorde ik de man en het kind praten. En niet vanaf de kade… Zou Marc ‘m toch kennen en aan boord gevraagd hebben? Of toch verstekelingen? Nieuwsgierig nam ik een kijkje.
een flinke dosis alcohol
Het tweetal zat relaxed op de bakskisten, geen Marc te bekennen! Op mijn vraag wat er aan de hand was, begon hij een heel verhaal in rap Spaans. Ondanks mijn beperkte kennis van de Spaanse taal, vermoedde ik dat er een flinke dosis alcohol in het spel was. Zijn ‘disculpe’ kwam nogal blurry uit z’n mond.
Ik meldde ferm dat ‘el barco nuestra casa’ was. De boot is ons huis! Daar had de krullenbol geen boodschap aan. Hij bleef zitten waar ie zat. Ik spurtte naar boven en vertelde de mannen dat er verstekelingen aan boord zat, die zich niet door mij lieten wegsturen. Ze lieten iPad c.q. kwast uit handen vallen en vlogen naar beneden. Na niet mis te verstane handgebaren droop het stel af. De man scheldend, het meisje dreinend.
el barcooooo
Uitdagend bleef het koppel heen en weer over de kade slenteren. De taal die de man uitkraamde, verstond ik prima. Maar deze woorden komen niet in mijn DuoLingo lesjes voor! Het kind bleef ‘El barco, el barcooooo!’ jammeren. Gelukkig pakte een kordate marinero het tweetal aan en stuurde ze zonder pardon de kade af. Terwijl hij achter hen aanliep, kneep hij in z’n neus en maakte het internationale drankgebaar naar ons.
Ik was nogal ondersteboven van het voorval… En nóg gemotiveerder om de Spaanse taal goed onder de knie te krijgen zodat ik een volgende keer een verstekeling rap van repliek kan dienen!
