Laat ik ’t gelijk maar bekennen… ik ben geen sportief type. Natuurlijk heb ik vroeger wel eens een balletje geslagen en gehupst bij aerobics in een kek pakje. Maar dat is lang, lang geleden. Toen mijn fiets via Marktplaats verkocht was, liep ik stralend rond. Ik hoefde dus nooit meer te fietsen! Wandelen vind ik trouwens wel fijn en loop met plezier naar een vriendin, een terrasje of de markt.
Met de boot liggen we aan de hoofdkade van Marina Burriana Nova. Tegenover ons staan twee gebouwen. De Capitanía, een donker glazen vierkanten gebouw waar alles op havengebied geregeld wordt. En een langgerekt gebouw van twee verdiepingen. Hierin zijn een restaurant, de club Le Chic en de Sport Nautic winkel van Beneteau gevestigd. Boven heeft het altijd leeg gestaan.
Z’n broer is een sportief type
Maar daar is verandering in gekomen… De broer van de restauranteigenaar is een sportief type en heeft zijn gym verhuisd naar de bovenverdieping. Wekenlang is er geklust en vrachtwagens tot de nok gevuld met apparaten reden af en aan. Vanaf het achterdek volgde ik alles nauwgezet. Gimnasio Titan M-M was een feit. Vaste klanten en veel nieuwsgierige nieuwe sportievelingen wisten Titan vanaf de eerste dag te vinden.
Het publiek is gevarieerd; jonge knullen, stoere binken, hippe grietjes en kleerkasten. Maar ook ouderen met een sporttas over de schouder pakken de trap naar boven. De sportschool is geopend van 06.00 ’s morgens tot middernacht. Bij het krieken van de dag zie ik (als eeuwige vroege vogel) mensen een uurtje oefeningen doen voordat ze naar hun werk gaan. Overdag loopt het ook lekker door en ’s avonds is het topdrukte.
Oeh… ernstig gekreun!
Vóór de gym is een breed balkon over de hele breedte, waar ook wat rekken staan en gewichten gedrukt kunnen worden. Als ik op ons achterdek een boek lees, koffie drink of zit te werken, word ik zo nu en dan opgeschrikt door ernstig gekreun. Mijn eerste gedachte is telkens weer dat iemand zich bezeerd heeft. Maar nee… dat zijn de stoere binken en kleerkasten, die luidruchtig nog een paar kilootjes extra liften.
Er is dus leven in de brouwerij. Het enige wat ik jammer vind is dat er de godganse dag muziek opstaat. Vanzelfsprekend opzwepende muziek, maar gelukkig niet al te hard. Daarbij komt dat Le Chic ’s middags vanaf een uur of vier óók open is met, je raadt het al, muziek. Maar ja, alles went en gelukkig kan ik me uitstekend afsluiten als ik lees of werk. En daarbij, de muziek bepaalt het ritme als ik op de boot klussen aanpak. Dan voel ik me toch een tikkie sportief!
