‘Jaja peh-peh-peh…’, jammert Eli vanuit zijn karretje. Voor mij volledig duidelijk, maar de rest van de mensheid een groot vraagteken. Mijn driejarige kleinzoon wordt Eli genoemd, maar officieel heet hij Elijah. En daar heeft ‘ie zelf Jaja van gemaakt. Dat is zijn uitspraak vol verdriet voor de helft uitgelegd, nu peh-peh-peh nog. De Efteling! Eli is helemaal ondersteboven van het Carnaval Festival. Yep, die bolle poppen met de rode neuzen. Met het irritante melodietje dat dagenlang in je hoofd blijft hangen.
Vijf hele dagen!
We waren niet zomaar een dagje in het leukste pretpark van Nederland, maar vijf dagen! Mijn zoon woont met zijn gezin in Thailand en heeft er een traditie van gemaakt elk jaar met vrouw en kinderen naar zijn vaderland af te reizen voor vakantie. En deze traditie wil ook dat ze elk jaar een huis huren in Bosrijk, een bungalow park van de Efteling. En deze oma mag mee : )
Vorig jaar was Elija natuurlijk nog maar 2 jaar en moest verschrikkelijk huilen na een autoritje in De Oude Tufferbaan. Hij wilde gewoon blijven zitten en urenlang rondjes rijden in het antieke autootje. Zelfs ’s avonds in zijn slaap hoorden we hem snikken ‘Jaja bbrrmm brrmmm…’
We leggen heel wat kilometers af in het park. Van het Carnaval Festival naar Droomvlucht, van Fata Morgana naar het sprookjesbos. Soms wel 14 kilometer per dag! Wel met elke dag een stop bij Langnek want het restaurantje daar heeft van die zalige grote stroopwafels.
Oehm!
Ik heb trouwens weer een Thais woord geleerd: Oehm, wat dragen betekent. Op de eerste dag gingen Eli’s handjes namelijk telkens smekend omhoog. Voor het gemak hebben we daarom voor hem bij de entree een Efteling karretje gehuurd en genietend laat hij zich als een prinsje rondrijden. Hoopvol wijst hij af en toe richting peh-peh-peh, maar twee keer per dag is voor de rest van het gezelschap wel voldoende.
Mijn grote vriend Nathan (12 en een beetje) is ondertussen langer dan ik, heeft schoenmaat 43 én al ietwat de baard in zijn keel. Met regelmaat slaat zijn stem over en ik vind dat stiekem best schattig. Je zou dus verwachten dat ’t een prepuberale stoerheid met zich zou meebrengen, maar nee… Ik smolt toen we richting De Vliegende Hollander liepen. Hij heeft het niet zo op achtbanen en andere spannende attracties. Met een benepen stem fluisterde hij: ‘Oma, wil je in de roller coaster alsjeblieft mijn hand vasthouden?’
