In een willekeurig Spaans restaurant, bij ons op de kade of in Club Coton word je met musica van Enrique Iglsias en consorten om de oren geslagen.
Heerlijk! Het geluid van thuis… In Cuba is het niet anders. Vanaf elke straathoek en uit ieder restaurantje komt de vrolijke live muziek je tegemoet. Gisteravond nog in ons hotel. Een man met een verrekt goeie stem zong het één na ‘t andere Spaanse liefdeslied. Zijn compañera haalde me met een lieve glimlach over wat Cubaanse danspasjes te proberen. Leuk!
Maar dan Buena Vista Social Club…
Van oudsher beroemd en berucht om z’n fantastische artiesten. Een must go in Havana dus. En ik ging. We werden met de hele club aan een paar tafeltjes geperst. Wat een drukke boel, zeg! Meiden met een enorm decolleté kwamen de bestelling opnemen. Mojito’s, piña colada, Cuba Libre en een incidenteel watertje.
Het doek ging op. Vol verwachting keek iedereen naar het podium. Mwah… het show gehalte was mij te hoog. Geen relaxte musica dus. Toegegeven, ik was gecharmeerd van de krasse 84-jarige, die in the old days ook al meezong in Buena Vista Social Club.
Ik heb een broertje dood aan op het podium getrokken te worden, verplicht gaan staan, klappen en met de armen zwaaien. Zelfs na een mojito en twee piña colada’s. Nou, dat werd dus wel verwacht. Ik maakte me zo onzichtbaar mogelijk. En ‘t lukte. Ik kwam zelfs onder een soort polonaise uit.
Slotsom, voor mij geen polonaise aan m’n lijf. Maar wél swingende Spaanse musica!
