‘Ik droom ervan om op een boot te wonen’, mijmerde Hans. ‘Oh… Een boot? In plaats van een huis dus?’, was mijn eerste reactie. Yep, een motorjacht en dan een paar jaar op de Middellandse Zee varen. Van haven naar haven, van baai naar baai varen. Geen haast… Het leek geen droom met hindernissen.
De plaatjes die in m’n hoofd voorbij flitsten, stonden me aan
Pittoreske havens, dorpjes met smalle straten, zon, palmbomen en een wijntje op het achterdek. Ik was om! En daarbij, Hans is gepensioneerd en ik pas na elke sollicitatie ‘niet in het profiel’…
Blij verrast met mijn antwoord begon Hans’ zoektocht naar dé boot. Het moest een robuuste en karakteristieke schuit worden. Niet zo’n hip exemplaar dat veel weg heeft van een gestroomlijnd strijkijzer. Na verloop van tijd kende hij alle motorjachten die door scheepsmakelaars uitbundig werden aangeprezen.
De Atilla V, die moest het worden!
Een stalen schip met aluminium opbouw. Niet gemaakt door een fancy jachtbouwer, maar door een bedrijf dat stevige vissersboten aflevert. Met zeven hutten, vier badkamers met luxe tub, drie douches, een flinke woonkamer en buitengewoon grote keuken is ie ruim genoeg. Leuk toch, om vrienden en familie aan boord te hebben in Mediterrane havens?
‘You can look at the boat from the carpark’
Een afspraak maken met de scheepsmakelaar bleek nog niet zo eenvoudig. Nadat we vluchten, hotel en huurauto hadden gefixt, meldde de Fransman doodleuk: ‘Excusez moi, I have the day off. But you can look at the boat from the carpark…’
En laat ik je niet vermoeien met verhalen over de tegenstribbelende verkoper, die alles uit de kast haalde om bezichtigingen en sea trials te voorkomen. ‘t Zal de Franse slag wel zijn. Een droom met hindernissen dus…
But we did it! Met een niet aflatende positieve insteek, kilo’s geduld en de inzet van onze aankoopmakelaar ‘Athos, my friend’ konden we weken later Atilla V omdopen tot Sea Life. De Franse vlag gestreken en de oranje-blanje-bleu vlag van Nederland in top. Ons avontuur kan beginnen!
