Costa del Azahar, de sinaasappelbloesem kust. Het is prachtig! Waar je ook kijkt, het is één groene zee van naranja bomen met op de achtergrond ruige bergkammen. De vruchten zijn al groot, maar nog net zo groen als de bladeren. Ik ben benieuwd hoe het er straks uitziet met alle appeltjes van oranje. Dan ga ik vast heel wat plaatjes schieten.
Her en der verspreid op de velden staan gebouwtjes. Meestal bouwvallen, afgebrokkelde schuren en huisjes, die waarschijnlijk door de landeigenaren en plukkers gebruikt worden voor gereedschap enzo. Soms overwoekerd, een mooi gezicht.
Marc ziet er wel potentie in
We verbazen ons ook over ‘gewone’ huizen die leegstaan. Zonder deuren, met scheefhangende luiken of net als de schuurtjes half afgebrokkeld. Zo staat er langs de weg naar Castellón een in verval geraakte finka, een boerderij. Marc ziet er wel potentie in; de buitenkant laten voor wat ‘t is en binnen hypermodern aankleden.
Zo heb ik ook m’n favoriet… Een nogal smal, hoog huis aan de rand van Burriana. Omdat deuren, ramen en luiken foetsjie zijn, kijk je dwars door het huis heen naar de sinaasappelvelden. Marc en ik stapten zondagmiddag op de pruttel. Gewapend met onze camera’s. Nieuwsgierig liepen we om ‘t huis heen en geschrokken duiven vlogen massaal uit deuren en ramen. Het leverde prachtige plaatjes op!
Een spookstraatje
Langs de kust in de outskirts van Burriana vonden we een ‘spookstraatje’. Ooit moeten hier schattige huisjes aan het strand hebben gestaan. Nu verbaasden we ons over de restanten. Een stuk muur met een raam, uitzicht op zee. Een stukgeslagen keuken en badkamer, met hier en daar nog wat tegeltjes. Pilaren, van wat ooit een overdekt terras moet zijn geweest.
Leuke fotografie objecten allemaal, we bleven plaatjes schieten. Maar ik streek na ons ritje toch héél tevreden op het achterdek van onze complete boot neer…
