Een nieuwe traditie is geboren. Zoals het Spanjaarden betaamt, eten we pas rond de klok van negenen. Daarna wandelen we de haven uit om op het terras van onze vriend Julian neer te strijken. ‘Marc is like a brother to me…’ Hans krijgt een stevige ‘Hola papi!’ omhelzing en ik drie Hollandse zoenen en een knuffel.
Ik kies graag voor Julians carajillo. Véél rum en een shotje espresso, opgeleukt met een citroenschilletje, een stukje vanille en twee koffiebonen. In een klein glas, dat wel. Ode aan Palacio del Pollo dus.
Daarna wandelen we op ‘t gemak weer naar de boot.
‘Een mug!’
Zo ook gisteravond en rond 23.00 uur gingen we naar bed. Ik lag net in te dommelen toen Hans riep ‘Een mug!’ Die hadden we snel gevonden en hartstikke dood gemept. Jakkes, even later hoorde ik een mug boven m’n hoofd zoemen. Lichten aan, mepper in de aanslag en ook deze vervelende steker vertrok richting muggenhemel.
Na de vierde mug waren we allebei klaarwakker. Hans ging maar even in de woonkamer zitten en ik deed verwoede pogingen om voor de vijfde keer in slaap te vallen. Tevergeefs… Mug vijf diende zich aan. Hmm, tijd voor een kop thee op het achterdek.
pff… mug nummer acht
Terug in de hut heb ik mijzelf én m’n kussen nog eens goed met muggenspul bespoten. Nou, daar trokken ze zich niks van aan! Bij het horen van mug nummer acht zijn we rond 03.00 uur allebei met het laken over ons hoofd toch in slaap gevallen. Vanavond neem ik twéé carajillos, dan val ik vast als een blok in slaap en laat de muggen lekker zoemen…
