Herfstvakantie… Maaike nam dit vrije weekje te baat om met Sophie (9) en Niels (8) van Nederland naar Spanje te vliegen. Er even lekker tussenuit en gelijk de boot live zien, die ze tot nu toe alleen op foto’s voorbij had zien komen. Na een warm welkom gaf Hans zijn dochter en kleinkinderen trots de ‘grand tour’.
En natuurlijk stond een ritje naar de Chinese winkel-van-sinkel op het programma. Sophie stapte met een tas vol knutselspullen de shop uit, Niels was de trotse eigenaar van een visnet. Toen hij de volgende dag dit mooie net naar de bodem van de zee zag verdwijnen, was z’n grootste verdriet dat opa niet meer kon vissen. Dat werd vanzelfsprekend nóg een ritje naar de Chino.
Marc en ik stelden voor om naar de grotten van La Vall d’Uixo te gaan. Drie koppies knikten vol enthousiasme. Het leek de kinderen spannend om met ondergrondse bootjes te varen. En ‘t is best spannend, weet ik uit ervaring… Maar ik had niet gerekend op een stapel senioren met kleutergedrag.
giechelende senioren
Hans bleef lekker op de boot en wij vertrokken richting Grutas de San Jose. We stapten als eersten in het wiebelige bootje. Om en om op de bankjes om het evenwicht te bewaren. Na ons stapte een groepje giechelende senioren in, die allemaal stijf naast elkaar gingen zitten. De boot helde vervaarlijk naar één kant. De gondelier blafte dat ze het gewicht moesten verdelen, wat ze godzijdank toch maar deden.
De gondelier moest nogmaals blaffen naar de voorste twee passagiers, die zó voorover leunden dat het zicht voor de anderen geblokkeerd werd. De adembenemende stilte in de grotten werd ruw verstoord door de oudjes. Op luide toon converseerden en lachten ze. En de stank was verschrikkelijk! Ik werd wee in de maag van de vrouw naast me.
abracadabra
Toen één van hen verrekte hard ‘wiewiewiew…’ schreeuwde om een echo te horen, blaften wij allevijf met de gondelier ‘ssttt’ mee. Op mijn ‘don’t spoil it for us’ werd niet gereageerd. We konden hun taaltje niet thuis brengen en Engels was blijkbaar abracadabra voor hen. Na de tocht bood de gondelier z’n excuses aan voor zijn onbehoorlijke gasten. Ach, deze man stond net zo machteloos als wij bij dit vertoon van senioren met kleutergedrag.
We besloten om na dit avontuur een kop koffie te drinken op het terras. Het regende. Laat nou toch die hele meute naast ons tafeltje komen schuilen! Na onze boze blikken hoepelden ze gelukkig op. ‘Tweede kop koffie op het achterdek?’, stelde ik voor. Vier koppies knikten vol enthousiasme…
