Ergens begin vorig jaar ging de kwast over mijn haar. Verf uit een huismerk pakje van een niet nader te noemen drogisterijketen. Ik wilde die anderhalve grijze haar verdoezelen. Nou, dat lukte maar heel even. Twee weken later waren ze weer mooi zichtbaar.
Ach, als dat alles is… dacht ik nog. Totdat ik vorige week een recente foto van mezelf zag. Bovenop m’n hoofd een brunette en de ooit geverfde restanten hingen als roodblonde slierten over mijn schouders. Tijd voor actie en naar een Spaanse kapsalon!
In Grau, het havengebied van ons dorp Burriana hebben we tot nu toe één salon gevonden. Hans is hier al twee keer keurig geknipt door de rad babbelende kapsters, die geen woord Engels spreken. Op goed geluk reed ik naar de kapsalon, ik heb geen flauw idee van de openingstijden. Siësta enzo… Open!
‘Pintura…?’
De kapsters, die mij nog kenden van onze vorige bezoeken, keken me vragend aan. Ik wees naar m’n haar en vroeg ‘Pintura?’ Dat woord zie ik wel ‘s op gevels van bedrijfspanden staan. Pintura, paint… lijkt me verf. Lachend wezen ze me een kappersstoel. Het grote kleurenboek werd op m’n schoot gelegd. Poeh… wat een keus! Op mijn ‘Naturale?’ kozen we voor kleur nr. 7. Met rappe kwaststreken was de klus zó geklaard. Een uurtje later liep ik dik tevreden geverfd de deur uit.
Oh, en pintura? Dat is verf die je op muren smeert…
