Het gaat echt gebeuren! De boot, die ruim vier jaar als drijvend vakantiehuis in de haven van Sète heeft gelegen, mag de motoren laten snorren. We gaan de oversteek naar Spanje maken. Van Zuid Frankrijk naar het rustige Burriana aan de Spaanse kust. Er staat ons een tocht van 32 uur te wachten. Spannend!
Kapitein Lino en vriend/techneut Martijn zijn om 06.00 uur al uit de veren om alle technische voorbereidingen te treffen. De twee diesels draaien een uurtje warm en de Capitainerie opent om half 10 de bruggen voor ons. Genietend op de boeg laat ik de kades van dit Zuid Franse stadje voorbij glijden. De rustige volle zee in zicht.
Omdat de vorige eigenaar elke vorm van sea trial heeft tegengewerkt, manoeuvreert Lino net buitengaats de boot van links naar rechts en trekt flink aan de gashandel. Alles werkt naar behoren! We zetten koers naar Cap d’Agde om 12.000(!) liter diesel te tanken. Die we trouwens contant moeten betalen! Met een stapel bankbiljetten tussen mijn vingers geknepen spring ik van de boot op de zo’n 80 cm lager gelegen wal. Best spannend…
De oversteek naar Spanje kan nu echt beginnen! Niet dus… De bakboord motor geeft geen sjoege. Iets met de ontsteking. Noodgedwongen blijven we een nachtje in de haven van Cap d’Agde. De mannen werken zich in ‘t zweet om het probleem op te lossen. Hans en ik slaan nog maar extra proviand in.
Yes, problem solved!
‘s Middags rond vieren laten we de Capitainerie achter ons. Volle zee ahead. De eerst zo rustige zee krijgt aardige schuimkoppen en de Sea Life deint stevig. Mick laat met een bleek koppie weten dat ie het eng vindt en heeft een teiltje bij de hand. Met lichte kriebels in m’n buik stel ik ‘m gerust en zeg dat we een heel goeie kapitein hebben.
De golven slaan tegen de zijkant van de boot, waardoor we nóg meer gaan schommelen. De meubels, ooit door de verkoper in z’n ‘vakantiehuis’ gezet, zijn niet echt golfbestendig. Alles begint te schuiven; de eettafel met acht stoelen, salontafel en zelfs de driezitsbank. Iedereen loopt als een dronken tor zich overal aan vast te houden. Een tikkie té spannend…
Vier mannen draaien vier-uur-shifts op de brug, Mick slaapt voor de veiligheid op de bank en Hans houdt de wacht bij hem. Ik duik m’n bed maar in. Het geschommel en geronk doet me denken aan de nachttrein naar Chiang Mai (daar schrijf ik met regelmaat over in mijn Thailand blogs) Ik slaap als een os!
