Wat hebben we een rommelige periode achter de rug! Rommelig, maar gezellig en productief. We hebben ons de klipklap gereisd. Thailand, Nederland, Noorwegen, nog ‘s Nederland wat mij betreft. En Marc heeft er heel wat auto kilometers op zitten.
Thailand was super, vooral omdat dochterlief, haar partner en de kleine Benjamin (toen pas drie maanden) gelijktijdig met mij in mei naar het Verre Oosten afreisden. We zijn fijn met Frank en z’n gezin op pad geweest (lees m’n Thailand blogs). Zo was het ook heerlijk om in Noorwegen Maarten, zijn partner en de jarige Mila te bezoeken (zie Noorwegen blogs).
De trip die Hans en ik naar het Hollandse maakten, was een functionele… We hebben namelijk onze Alphense stek verkocht. Meubels en dozen vol memories zijn verhuisd naar Marcs fotostudio. Toen alles daar nét een paar weken stond, kreeg Marc het bericht dat de eigenaar andere plannen met het pand had opgevat. Eind augustus moest ‘t leeg zijn.
En telkens, als we probeerden een Spaanse bankrekening te openen of een telefoon abonnement af te sluiten, keken de bank- c.q. winkelmedewerkers ons spijtig aan. Sorry, de boot is géén adres…
We besloten een paar vliegen in één klap te slaan
Na een Spaanse speurtocht hebben we een appartement gevonden in het bruisende hart van Burriana. Ietsiepietsie gedateerd, maar lekker ruim en alles op spuugafstand aanwezig. Van bakker tot bank, van terrasje tot supermarkt.
Terwijl een ploeg van vier Spaanse dames als tornado’s ons nieuwe optrekje vet- en vuilvrij maakten, vertrok Marc naar Nederland om alle spullen in een vrachtwagen te proppen. 1800 km heen, 1800 km terug… Wat een kilometers!
Omdat de aftandse inboedel van de gemeubileerde flat godzijdank afgevoerd mocht worden van de eigenaar, had Ikea ondertussen een goeie aan Hans en mij. Nieuwe bedden, keukenrommeltjes en nog veel meer. Ter plekke bedachten we dat onze huidige banken en eetkamerstoelen naar het appartement moesten verhuizen. We zagen namelijk prachtige exemplaren bij de meubelgigant. We waren dik tevreden met onszelf.
Tussendoor hebben we ook nog een stapel gasten en huis-/bootvrienden aan boord gehad. Met de nodige ophaal- en wegbreng sessies naar de luchthaven van Valencia. Die kennen we ondertussen van binnen en van buiten.
Toch werden we afgelopen vrijdag verrast. Verbaasd keken we naar alle dranghekken en stoïcijns kijkende militairen met vervaarlijk groot schietwerk. Opeens zagen we waar alle commotie door kwam… er stond een flinke touringcar voor de deur. Knalrood met in grote letters ‘Atlético Madrid‘. Alle spelers van deze Spaanse topclub kwamen de aankomsthal in. Gillende meiden in voetbalshirtjes hoopten op een foto of handtekening.
Van een afstandje stonden we genietend het spektakel gade te slaan. Never a dull moment in España!
