Nog niet zo lang geleden gaf ik mijzelf een schouderklopje omdat ik tot 07.15 uur had geslapen. Vaak ben ik namelijk al veel vroeger klaarwakker. Met een kop koffie stapte ik het achterdek van onze boot in Burriana op en genoot van het zonnetje. In de verte hoorde ik miauwen. Het klonk nogal klaaglijk. Een kat in het nauw? Om me heen kijkend kon ik geen poezenbeest ontdekken. Misschien was ’t Chicky, een witte vriendelijke kater die graag bij ons aan boord komt. Althans… dat probeert hij. Onze poes is naast redelijk arrogant ook nogal territoriaal.
Het miauwen hield aan en ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Speurend liep ik onze kade af en bij de laatste boot klonk ’t het luidst. De loopplank van de Frederikstad loopt in een hoek van 45 graden omhoog en ik kon me voorstellen dat een kat aan boord was gesprongen, maar met geen mogelijkheid de plank weer kon bereiken om de boot te verlaten. Ik nam me voor de eerste de beste ‘marinero’ (medewerker van de jachthaven) aan te klampen om mijn vermoeden te delen.
Ze zette nog een tandje bij
Tijdens mijn tweede kop koffie werd het me te gortig. Ik hoorde het miauwen nu al bijna een half uur! Met een volle vuilniszak liep ik weer de kade op naar de groene container, die aan het einde staat. En ik gaf mijn ogen weer goed de kost. Op mijn wandeling terug stond mijn hart stil… Ons eigen poesje hing drijfnat aan de Clarissa, onze verlaten buurboot! Ze had zich vastgeklampt aan de aangegroeide schelpjes op de waterlijn. Toen ze mij zag zette ze nog een tandje qua volume bij.
Tja, what to do? Ik kon wel in het water springen om haar te redden, maar hoe kwamen we dan samen weer op de kade die zo’n 80 centimeter hoog is. Zonder trapje ofzo. Ik spurtte terug naar onze boot, vloog de trap op en maakte Marc nogal hardhandig wakker. ‘Pak een handdoek en een lange stok’, adviseerde hij terwijl hij direct uit bed stapte. Samen renden we naar de buurboot, waar Marc besefte dat de attributen geen zin hadden. Poesje hing namelijk helemaal aan de boeg van de 32 meter lange boot.
Een hoger Popeye gehalte
Tja… er zat niks anders op voor hem dan in het water te springen en naar haar toe te zwemmen. Ons poesje liet zich nog niet zo gemakkelijk redden. Haar nageltjes zaten shocking klem aan de kokkeltjes. Na wat gewrik lukte het gelukkig en zwom Marc terug naar de kade. Ik pakte de kleddernatte kat aan en rolde haar in de handdoek terwijl ik sussende woordjes fluisterde. Marc heeft een hoger Popeye gehalte dan ik en klom via de lijnen weer aan boord van onze boot.
Eenmaal thuis gaf Poesje zichzelf een stevige wasbeurt en viel daarna uitgeput in slaap. De hele dag. Wij hebben geprobeerd uit te vogelen hoe ze in het water beland kon zijn. Achter een vogeltje aan? Chicky weggejaagd? Of gewoon domme pech en uitgegleden? Maar ach… ze is een dappere dodo want ’s avonds huppelde ze alweer de loopplank af om op de kade om de enkels van de marinero’s te dweilen.
Dat betekent dat ik de enige ben die nog niet in het water gevallen is. Dat wil ik graag zo houden…
