‘t Is tijd om weer naar het Hollandse af te reizen. Ik heb wat afspraken staan en de jongens moeten na onze avontuurlijke oversteek naar Spanje weer bij hun moeder worden afgeleverd. Ook Lino, onze kapitein, heeft in Frankrijk weer andere boten te besturen.
De taxi staat verrekte vroeg op de kade te wachten. Het is 05.00 uur en nog stikkedonker. M’n wekkertje rinkelde om 04.10 uur en na de eerste kop koffie maak ik de jongens wakker. Maarten grijnst dat Mick na ‘t douchen weer onder zijn dekbedje wilde kruipen. Helaas pindakaas…
We bengelen wat op de luchthaven van Valencia, happen een sandwich. Mick heeft een knoopje in z’n maag, hij vliegt voor de allereerste keer. Of ie bij het raam mag zitten… Natuurlijk!
De vliegtuigwielen raken een kwartier eerder dan gepland de Brusselse grond. Joehoe, als we flink doorstappen kunnen we een trein eerder pakken. We zeulen alle bagage in flink tempo naar het station en zijn ruim op tijd voor de trein Brussel-Utrecht van 12.11 uur. Pfff… uitgevallen. Nou ja, dan maar op zoek naar een broodje en koffie.
Nergens, maar dan ook nergens is een broodje te vinden. Er is namelijk vlak voor onze reis een terroristische aanslag op de luchthaven geweest, waardoor bijna alle winkels gesloten zijn.
We worden door luchthavenpersoneel van het kastje naar de muur gestuurd. De lift aan de linkerkant, eerste etage achterin, tweede verdieping… Als we voor de vijfde keer langs dezelfde zwaar bewapende militair lopen, glimlach ik verontschuldigend dat we alleen maar op zoek zijn naar koffie en een broodje.
We geven ‘t maar op… En er blijkt in onze trein geen restauratiewagen te zijn. Je begrijpt dat we helemaal blij worden van de treincateraar. Een tank koffie op z’n rug en een baal zoetigheid in een grote mand. Wat smaakt een lunch van gevulde koeken en KitKat dan lekker!
Op Utrecht CS moet ik nog even pinnen om buskaartjes naar Montfoort contant te kunnen aftikken. ‘Tja mevrouwtje, € 50 mag ik niet aannemen…’ Als afgesproken zetten Maarten, Mick en ik onze vermoeidste gezichten op. Ik soebat nog even met de buschauffeur. ‘Ach toe, we zijn al vanaf 5 uur vanochtend onderweg. Voor één keertje mag ‘t toch wel?’ Met een spijtige blik blijft ie onvermurwbaar.
Na een wisseltruc is de € 50 klein en twaalf reisuren later zit ‘t avontuur erop. Rechtstreeks naar de keuken en met één druk op de knop pruttelt er koffie in mijn kopje. Zonder zoektocht…
