Zo, net wakker… In m’n korte broek en hemdje geniet ik van een eerste kop koffie in het ochtendzonnetje op het achterdek. Life is good! Maar wat ben ik blij dat ik ‘Chef Verhuizer’ af ben. Echt, ‘t kwam mijn neus uit.
Wat gaat er mee?
De eerste stap naar dit heerlijke leventje was het leeghalen van mijn appartement. Er moesten keuzes gemaakt worden: wat neem ik mee naar de boot, wat gaat rigoureus de deur uit? Eén ding was zeker: Barend gaat mee naar Spanje! Deze pluchen beer vergezelt me al 55 jaar…
Ik was een opperbeste klant van Marktplaats, de plaatselijke Kringloop medewerkers begroetten me als een oude bekende als ik weer voorreed met een kofferbak vol meuk. Het afstand doen van hebbedingen die ik in de loop der jaren om me heen ‘gekleid’ had, ging me verbazingwekkend goed af.
In de hoek van de kamer stapelden de bewaardozen zich op. Het lukte me niet om me te ‘ontspullen’ van fotoalbums, jeugdsentiment en dierbare boeken. En zeker niet van mijn zilveren fotolijstjes met oude zwart/wit familiefoto’s. Of van m’n antieke Indonesische ansichtkaarten. Het voelde héél even of mijn leven in die paar dozen zat…
Stap twee was het huis in Montfoort. We hebben ruim vijftig(!) vouwkratten gevuld met ‘bootspullen’. Kleding, boeken, potten en pannen, spelletjes, enz. etc. and so on. En ook in het Montfoortse was ik Chef Verhuizer én -Marktplaats.
Stap drie was een onverwachte move
We besloten een paar dagen voor vertrek het Alphense flatje tóch niet te verhuren. Zo hebben we een postadres een een stek om te overnachten voor als we echt zin hebben in de Hollandse kou. Alle Montfoortse leftovers worden drie hoog gezeuld. Poeh…
Telkens greep ik mis. Dat ene shirtje? Hmm… al ingepakt. En de spiegelreflex camera? In één van de onderste kratten. M’n zijden ochtendjas? Die hangt aan een haakje in de badkamer op de boot.
Last but not least, stap vier. Hans en ik vliegen alvast naar Valencia, een paar dagen later arriveert de vrachtwagen met onze inboedel. Banken, bedden, wasmachine én die vijftig kratten! Nu ben ik Chef Uitpakker. Gelukkig zie ik al snel mijn toiletartikelen en gris mijn borstel uit een doos. Kan ik na vier dagen tenminste m’n haar weer in fatsoen brengen.
