‘Het is nogal een gedoe om een trein van Valencia naar Burriana te pakken. Willen jullie me op de luchthaven oppikken?’, appt Marc (zoon van Hans, boot-/huisgenoot en Happy Hippie fotograaf). Tuurlijk, onze Hollandse Ford staat voor de deur. Om half twee stappen we de airco in.
Halverwege de rit op de zonovergoten Spaanse snelweg valt de toerenteller uit. Even daarna neemt de naald van de snelheidsmeter een duik naar het nulpunt, evenals als de benzinemeter. Verbaasd kijken we elkaar aan. Nou ja, we rijden nog… We checken straks bij het vliegveld wel even wat er aan de hand is, beloven we elkaar.
Nog geen vijf minuten later geeft de airco geen sjoege meer. Ik draai het raam wijd open om toch wat frisse lucht door de auto te laten waaien. Soms hikt de Ford wat en na een aantal burbs moeten we ‘m naar de vluchtstrook laten uitrollen.
Daar staan we dan… Vijftien kilometer voor Valencia Airport. We bellen Marc dat ‘t ophalen niet volgens plan verloopt. Hij besluit een auto te huren en om naar ons toe te rijden. Dan kunnen we in elk geval in de airco een plan de campagne maken. Goed plan! Terwijl we wachten, nemen we contact op met de ANWB. Hmm… we hebben blijkbaar alleen een Nederland-dekking. En medewerkers van garages in de buurt hablan alleen maar Español. Wij nog niet. We komen geen steek verder.
Uiteindelijk lukt het via de vriendelijke David, die een teak tafel leverde én wel een beetje Engels spreekt, om een takelwagen onze kant op te sturen. Zo’n twee uur later worden we erg gelukkig van zijn getoeter. Onze Hollandse Ford wordt opgeladen en wij rijden er in het huurautootje achteraan richting garage in Burriana. De eigenaar heeft twintig jaar in Duitsland gewerkt. Fijn, we kunnen in ‘t Duits duidelijk maken wat er aan mankeert!
Uiteindelijk strijken we rond acht uur ‘s avonds op ons achterdek neer. Onder het genot van een ijskoud biertje zijn we het roerend met elkaar eens. Tijd voor een cursus Spaans!
