Zes weken Thailand, het zit er bijna op… En dat geeft me een dubbel gevoel. Vandaag is m’n laatste dag op Koh Chang. Ik ben zo verslingerd aan deze plek, dat ik zelfs geroepen heb dat ooit mijn as op Lonely Beach mag worden uitgestrooid.
Vanochtend om 11.00 uur had ik een afspraak met Mama Duen. Zij neemt al dagenlang mijn pijnlijke schouder en knie onder handen. De resultaten mogen er zijn. Dat heeft de manuele therapeut à € veel per tien minuten de afgelopen jaren niet voor elkaar gekregen.
Deal!
Na de behandeling met herbal balls wil ik haar gedag zeggen. In gebrekkig Engels maakt ze me duidelijk dat ik na mijn lunch nog maar even binnen moet waaien. Deal!
Als ik bij Stone Free op een stapel kussens neerstrijk, knalt het besef binnen dat dit voorlopig mijn laatste coconutshake is. Ik geniet er dubbel en met kleine slokjes van. Na de kip met cashewnoten en een espressootje toe, reken ik af. “See you next year!”, glimlach ik met een brokje in mijn keel.
‘miss you’
Mama Duen staat al op me te wachten met een wit touwtje, wat ze om mijn pols bindt. “For good luck! For you and papa… And pain go pff pff in the sea” zegt ze ernstig in Jip-en-Janneke-Engels. Wéér dat rotbrok in mijn keel. Aan de overkant zwaait de hoogzwangere vrouw van het rommelige reisbureautje me uit.
En over twee dagen neem ik ook weer afscheid van Frank. Jakkes! Als ik tijdens deze zes weken een paar dagen alleen op pad was, stuurden we al ‘miss you’ berichtjes naar elkaar…
Maar ‘t is goed. Tijd om weer naar huis te gaan. Ik mis Hans met elke vezel in m’n lijf. We hebben dagelijks gechat en geskypt, maar ik verlang naar een echte zoen, zijn armen om me heen. Weer lekker thuis zijn en scheepslogs schrijven. Een goed glas rood drinken. Met m’n vriendinnen kletsen. Mijn ouders zien. In mijn Twingootje rijden. En misschien toch plannetjes maken voor ‘next year”…
