Gewapend met enkel handbagage ben ik voor een dag of twee, drie afgereisd naar Bangkok. Om in deze miljoenenstad terecht te komen nam ik de hobbelige rit in de minivan voor lief. Evenals de bomvolle skytrain, waar je je als haringen in een ton probeert staande te houden. Vorig jaar sloten de deuren een keer toen mijn kont nog niet binnen was…
Gewoontegetrouw check ik in in The Atlanta hotel. Een hotelletje als een filmdecor. In 1952 stond het in the middle of nowhere, nu ingebouwd tussen torenflats en spoorlijnen. En toch is het een oase van rust. Bij aankomst word ik hartelijk begroet en omhelst door Anong, het boegbeeld van het Atlanta.
Shoppen in the MBK
Bij het bestellen van ‘a coffee for outside’ weet de serveerster nog ‘no milk, no sugar’. Als lunch bestel ik een club sandwich. Eigenlijk een gezonde versie van de Big Mac. Net zo moeilijk naar binnen te werken, maar lékker! En natuurlijk lurk ik aan een watermelon shake.
Gisteren verheugde ik me al op mijn voornemen om vandaag een paar uurtjes te shoppen in de MBK, een mall met zeven verdiepingen. Om daar te komen is een ritje in de skytrain onvermijdelijk, maar ach… Al slenterend werk ik m’n boodschappenlijstje af. iPad cover, tandenborstel (bij Frank in de oplader laten staan), sigarettendoosjes en zomerse harembroeken voor kinderen. En een veilig hoesje voor de iPhone, zodat niet nóg eens het scherm na een bescheiden val op zwart blijft staan.
Okay, eentje dan
Op de electronica verdieping wijst mijn neus me richting een koekkraam. De lucht wordt namelijk steeds zoeter. Een aantal vrouwen bakt ter plekke flinterdunne wafels, die gevuld worden met een soort opgeklopt eiwit en oranje friemels. Okay, eentje dan. Net als vorig jaar en het jaar daarvoor…
Na een uurtje verlang ik naar koffie. Met donut. Traditiegetrouw duik ik Dunkin’ Donut in. En na een poosje gedraald te hebben voor de uitstalling met kleurrijke donuts, kies ik toch maar weer voor chocoladefrost topping.
Tevreden stap ik, met tóch weer meer tassen dan ik van plan was, de harington in.
