Ooit las ik in Flow Magazine een klein artikeltje over de Lettershop. Ik viel als een blok voor de sieraadjes van antieke schrijfmachine toetsen. Ringen, hangers, manchetknopen… Na tien keer deze site bekeken te hebben, besloot ik een ring te bestellen. Met het cijfer twee. Een beetje symbolisch, Hans en ik werkten ruim dertig jaar geleden bij een bedrijf dat tweedehands IBM schrijfmachines verkocht.
Maar shitty, de toets liet los. Ik was ‘m kwijt… Gelukkig vond ik het kleinood op de bodem van mijn nogal volle handtas. Twee-componenten-lijm leek wonderen te doen. Toen ie weer van de ring af kletterde, was het tijd voor rigoreuzere maatregelen. Mijn vader zou de toets op de ring solderen. Aj, het smolt tot een zielig hoopje. Iets té rigoreus…
De Lettershop-vrouw heeft haar webshop opgedoekt en digitale zoektochten leveren nada op. Ik kreeg een briljante ingeving. Ik laat gewoon een kleine tattoo zetten! Eenmaal op Lonely Beach stapte ik, gewapend met een voorbeeldje een shop in. Spannend weer!
Met vaardige hand zette de artist de tattoo ter grootte van tien cent op mijn borst. We besloten ‘leave skin’ onder de 2 en het trema, niet met kleur ingevuld dus. Eenmaal in m’n bungalow bekeek ik het kunstwerkje nog ‘s nauwkeurig. Jakkes, het was net of ik Vrolijke Drop van Haribo opgeplakt had!
De volgende ochtend werd ik wakker met het vage gevoel dat iets niet leuk was. Juist, de tatttoo.. Gelukkig barst ik van de lumineuze ideëen en stond na het ontbijt weer bij de tattoo-meneer op de stoep. ‘Not happy’ meldde ik ferm, wijzend op het dropje. Ik mocht weer in de stoel. ‘Leave skin’ is nu wit. Joehoe! Mijn allerlaatste tattoo heeft het Haribo-zakje verlaten.
16 mei 2016
