Bij sommige mensen zit je echt niet op ‘t gemak in de auto. Ze rijden te hard, te zacht, nemen bochtjes te kort of zien een stoplicht nét te laat. En trappen dan met twee voeten de rem bijna door de bodemplaat. Anderen vertrouw je blindelings.

Eén member uit de laatste groep is Frank. Ik vertrouw ‘m met mijn ogen dicht. Letterlijk. Ik tuk gewoon weg als hij de pick-up soepeltjes door het verkeer manouvreert. Of ik ben volledig onbereikbaar, verdiept in een goeie thriller. Zoals afgelopen week, toen we voor de trouwceremonie naar Sisaket reden.

Frank nam de eerste uren van deze rit voor zijn rekening en gaf het stokje door aan Non, de neef van Sang. Hmm… Daar had ik niet zo’n vertrouwen in. Had het vlassige snorretje al een rijbewijs? Yep, al twee jaar. Maar het was al stikkedonker, was ie dat wel gewend? Ja dus. Ach, het enige wat ‘m verweten kon worden was dat hij als een natte krant reed. Als Google Maps vertelde dat we over 600 meter rechtsaf moesten slaan, remde hij stevig af en zou je ‘t tempo tot de afslag wandelend kunnen bijhouden.

En na een klein weekje Koh Chang was ‘t weer tijd om naar Jomtien te gaan. Ik had een ticket op zak voor de minivan van 11.00 uur. Maar eerst nog een lekker ontbijtje bij Stonefree. De lucht zag er dreigend grijs uit, maar ik kwam nog droog aan bij m’n favoriete stek. Mijn broodje was nog niet geserveerd, of de eerste spetters vielen. Het begon te hozen! Het weggetje voor Stonefree veranderde in een rivier. Nou ja, nog maar een espresso dan. Ik had nog een uur. Het zou voor die tijd wel stoppen met regenen, toch?

Eh… nee. Het leek wel of er speedbootjes voorbij kwamen in plaats van scooters! Ondertussen werd ‘t half 11 en ik moest écht terug naar mijn bungalowtje om uit te checken. Tijdens het afrekenen vroeg Nuansri ‘You stay Seaflower Resort?’ en ik knikte. ‘I walk you!’ meldde ze resoluut terwijl ze twee paraplu’s haalde. Terwijl we tot aan onze enkels door het water ploegden, hadden we een leuk gesprek over Girlie Stuff. Ik moest maar vaak naar Thailand komen om in te kopen!

Ik werd nogal misselijk van de rijstijl van de minivan chauffeur. Optrekken, laten uitrollen, optrekken… Da’s niet fijn als je achterin zit. Halverwege stapte een passagier uit en ik wist niet hoe snel ik op haar plekje voorin moest gaan zitten. Zo, dat was beter! En in Jomtien? Kon ik weer lekker naast Frank in de auto stappen!

20 mei 2016