Als ik tutti solo naar Koh Chang afreis, installeer ik me in een schattig stenen huisje aan zee. Op loopafstand van het epicentrum van Lonely Beach, zodat ik ‘s avonds niet in het stikkedonker langs de weg naar m’n hotel hoef te lopen. Maar nu we met z’n zevenen op pad zijn, kiezen we voor lekker ruime kamers in het Siam Beach Resort. De auto bij de hand, dus we kunnen overal naar toe.

Het hotel heeft wat last van vergane glorie, merken we op. Plafondplaten in de lobby vertonen vochtplekken en hangen hier en daar triest naar beneden. Het restaurantje aan zee is neergehaald. Net als één van de zes blokken met hotelkamers, zien we. Zouden ze gaan renoveren?

‘S Middags gaan de mannen (zoon Frank, schoonzoon Marc en de 5-jarige Nathan) op expeditie. Klimmen en klauteren bij een prachtige waterval. De meiden (dochter Vera met baby Benjamin, vriendin Alil en ik) besluiten om ons te laten verwennen met een massage. Maar eerst een hapje eten bij Stone Free.

Met een ernstig gezicht schiet eigenares Nuansri me aan. Ze had niet kunnen slapen toen ze besefte dat we in Siam Beach sliepen. We keken haar verbaasd aan. Het gapende gat tussen twee hotelkamerblokken heeft niks met vernieuwing te maken. Afgelopen juni is tijdens heftige regenval het middelste blok ingestort! Zeven gewonden en een vriendin van Nuansri is daarbij omgekomen… De andere blokken zijn even gammel gebouwd en moeten van de bouwinspectie worden neergehaald.

We gaan verkassen, besluiten we tijdens de massage! Het is regenseizoen en het hoost. Stel je voor dat er weer een blok onderuit gaat… Opeens valt het licht en de airco uit. We maken ons nog geen zorgen, ‘t gebeurt wel vaker in Thailand. Wel kijken we verbaasd op als een half uurtje later een druipende Marc de massagesalon binnenstapt.

De stroomuitval is veroorzaakt door een boom en drie elektriciteitspalen, die op ons hotel zijn gevallen, weet hij ons te vertellen. Het gebeurde vlak voor hun neus. Franks auto staat shocking klem en het gaat zeker vier uur duren voordat de boom en de palen verwijderd zijn. We besluiten te eten bij een slimme Hollander met een generator. Magic Garden met z’n fijne lounge banken is het enige lichtpunt in Lonely Beach.

We kunnen geen contact opnemen met Frank en Nathan, alle gps is hartstikke dood. We spelen maar het ‘dierenspel’, een beest noemen met de laatste letter van de vorige. Dus aap – paard – dromedaris – … Ondanks alles hebben we best lol. Rond half twaalf rijdt Frank gelukkig voor. Tijd om onze koffers in te gaan pakken.

Wat een trieste aanblik. De boom door het dak van een kamer, een elektriciteitspaal op een huisje bij de receptie. Alle gasten hebben het hazenpad gekozen. Maar ook het personeel! Niemand bij de receptie, geen nachtwaker te bekennen. In het licht van onze mobieltjes lopen we over de verlaten, donkere paden naar onze kamers. We hebben nog nooit zo snel alles in de koffers gegooid. We hebben maar één gedachte: weg uit dit akelige spookhotel…

Verderop zien we gelukkig weer verlichting. We stropen wat resortjes en kleine hotels af. Geen kip te bekennen. Nachtwakers die geen idee hebben hoe ze zo’n club moeten inchecken en doodleuk ‘can not’ roepen. Het is al 01.00 uur als we inchecken bij het poepchique AWA hotel. Dat hebben we wel verdiend!