We zijn een internationaal clubje…
M’n kinderen wonen in Thailand, Noorwegen en Nederland. Ikzelf in Spanje. Gelukkig ligt het tijdperk van ellenlange brieven en torenhoge telefoonrekeningen achter ons. Lang leve Skype, Facebook en Whatsapp!
Zo liet Vera me maanden geleden via Messenger een rebus oplossen. Zwanger! Ik liep verder de hele dag met een brede grijns op mijn gezicht, mijn meisje kreeg een kind… Telkens stuurde ze foto’s van haar groeiende buik en van het kinderkamertje in wording. We belden urenlang, zo voelde ik me toch een beetje in de buurt.
We spraken af dat ik bij de eerste wee een seintje zou krijgen. Een ticket Valencia-Amsterdam is zó geboekt. In een lege hut stond mijn koffertje in maand zeven al opengeklapt. Telkens gooide ik er wat in. Wat kleding, cadeautjes, zodat ik ‘m op het moment suprême alleen maar hoefde dicht te ritsen.
De eerste van Vera’s pufclubje was bevallen, het kwam steeds dichterbij! Mijn mobiel was altijd opgeladen en het volume stevig opgedraaid. Ik moest er niet aan denken om hét telefoontje te missen.
Mijn alarmbellen rinkelden
Vorige week dinsdagochtend meldde ze dat ze beroerd geslapen had, pijn in haar rug en buik. Mijn alarmbelletjes rinkelden zachtjes. Toch taaiden we af naar Castellón om de bestelde pakken laminaat op te halen. Telefoon! Vera’s partner Marc meldde dat de vliezen gebroken waren. Zonder vloerdelen hebben we direct rechtsomkeert gemaakt.
Om 14.00 uur boekte ik online een ticket, gooide de laatste dingetjes in die opengeklapte koffer en ritste ‘m dicht. Een krappe tien minuten later struikelde ik de loopplank af. Op naar de luchthaven van Valencia om m’n belachelijk dure vlucht van 17.10 uur te nemen. Maar ja, ik zat dan wel business class. ‘Mevrouw Van Asselt, mag ik u een hapje aanbieden?’ en ‘Een Belgische bonbon bij uw kopje koffie?’ verzachtten de stevige ticketprijs.
Op de Hollandse polderbaan haalde ik mijn mobiel van flight mode en er rolde een sms’je van mijn ouders binnen: ‘Gefeliciteerd, xxx’ Huh… nu al? Even later had ik een vermoeide, maar overgelukkige kersverse mams aan de lijn. De kleine Benjamin was binnen 3,5 uur geboren. Wat was ik trots! Ik liet in die taxiënde Airbus mijn tranen de vrije loop. Medereizigers keken me meewarig aan. Ze dachten vast dat ik de landing doodeng vond.
Even later zag ik het frummeltje in levende lijve. Met heldere oogjes keek ‘t vijfpondertje me aan. Deze oma was op slag verliefd!
