Murphy is een Siamees. Een krolse Siamees… Voor de eerste keer en er lijkt geen einde aan te komen. Al ruim voor mijn dochters uitgerekende datum schreeuwde ze het hele huis bij elkaar. Ze dweilde over de vloer als je alleen maar naar haar keek. Als ik Vera aan de telefoon had, konden we elkaar soms amper verstaan.
Natuurlijk zou ik hals over kop naar Nederland vliegen bij de eerste tekenen van de bevalling. Vera en ik spraken af dat Murphy dan bij mij zou logeren. Even rust voor het kersverse gezin. En Vera’s twee poezendames op leeftijd zouden dan ook even op adem kunnen komen.
Dat heb ik geweten… Gewapend met kat in de reismand, kattenbak en voer taaide ik na de geboorte van m’n kleinzoon af naar het Hollandse appartementje. Zodra het deurtje van haar transportmiddel open ging, verkende ze buikschuivend alle vertrekken. ‘t Werd goedgekeurd. Snorrend installeerde ze zich bij mij op schoot.
Best lastig tikken op de iPad. Met twee vingers gebogen over de tevreden Siamees. Maar o wee als ik opstond om een kop koffie te pakken! Het ergst vond ze ‘t als de keukendeur voor haar neus dicht ging, zodat ik de buitendeur even open kon zetten om een sigaretje te roken. Als een dreinende peuter in de supermarkt zette ze het op een gillen. I was not impressed…
De eerste nacht heeft ze zich uitstekend vermaakt. Mijn bed was één grote speeltuin. Gelukkig ontdekte ze na een uur het fleece dekentje. Ze begon gelukzalig te degen met haar poten en nam daarbij per ongeluk mijn bovenlip mee. Jakkes, dat doet pijn! Na dit uitbundige speeluurtje nestelde ze zich stijf tegen me aan en we hebben heerlijk geslapen.
Na drie nachtjes was de logeerpartij voorbij. Het was stil in huis, niks aan. Jammer dat een scheepskat geen optie is, maar ik leen Murphy gewoon weer bij mijn volgende bezoek aan Nederland!
