In Nederland wordt er nogal ‘s gestruikeld over mijn naam. Best lastig, die uitspraak… Daarom luister ik overal naar. Roep me met een Engelse tongval en ik kijk om. En alle afkortingen zijn ook prima. Mar, Marge, Marrie, Mâ… In Spanje is m’n naam een eitje en wordt ie in drie volle lettergrepen uitgesproken: Mar-ga-ret
Ik reageer dus ook direct als Julian over de bar hangt en me roept. ‘Mar-ga-ret, wil jij Moni helpen?’ Tuurlijk! Blijkbaar is het in Palacio de Pollo bekend dat ik handig ben met naald en draad. Er wordt een plastic zak onder de toonbank vandaan gevist. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt als er vilten lapjes en een rode vuilniszak uit tevoorschijn komt. Dat wordt knippen en plakken!
De vuilniszak moet een broek worden
De kleine Carlos (5) heeft binnenkort fiesta op school en alle kinderen worden verwacht in Oekraïense klederdracht. De vuilniszak moet een broek worden, het witte, rode en groene vilt is voor decoratie. En dan is er nog een flinke lap bruin vilt. Dat moet een muts worden. Moni stelt onbeholpen voor om ‘t aan de bovenkant met een touwtje dicht te knopen.
Ik neem de hele bubs mee naar de boot en bekijk alles op m’n gemak. Duidelijk… Niks touwtje, maar een leuk patroontje. Nu moet ik alleen Carlos nog aan z’n kladden pakken om hem op te meten. Dat is een uitdaging, de ene keer is ie er op de step vandoor, de andere keer heeft hij een partijtje. Maar het lukt uiteindelijk!
Knippen en plakken, naaien en locken, ik heb er plezier in! Tevreden met het resultaat taai ik af naar het restaurant. Carlos kijkt verheugd in de tas en hij wil z’n Carnavalspak gelijk aantrekken. Dat mag, maar héél voorzichtig! Het blijft aan elkaar gelocked plastic. Goddank, het past ‘m precies! Trots maakt hij een rondje door de zaak.
Eind goed, al goed. Carlos trots, ik tevreden, Moni opgelucht. En de kleine Julian? Héél gelukkig in z’n tijger teddypak mét plomper!
