Club Cotton… M’n Spaanse vrienden en Marc taaien met regelmaat op zaterdagavond af naar Vila Real. ‘s Morgens rond een uur of zes hoor ik dan dat Marc de loopplank optrekt. Ik draai me nog ‘s lekker om onder mijn dekbedje.
ein-de-lijk
Waarom ik niet meega, wordt me gevraagd als we een tapasje eten in Julian’s restaurant. Ja, waarom niet? Ik ben eigenlijk razend nieuwsgierig naar deze tent. Mijn vrienden laten er geen gras over groeien. Este sábado? Deze zaterdag? Yep, ik zit er aan vast. Mari staat op om Monica te vertellen dat ik ein-de-lijk overstag ben. Luci vliegt me om de hals.
We spreken af om rond tienen in Palacio de Pollo te verzamelen. Ik besluit om goed de poederkwast over mijn gezicht te halen, net als de andere meiden. Da’s lang geleden! Net na middernacht maken we aanstalten om te vertrekken. Dat heeft nogal voeten in aarde. We zijn met z’n zevenen. Wie rijdt met wie mee? Een kwartier later zijn we eruit. Zo gaat ‘t elke zaterdag, verzekert Marc me.
Krasse tachtigers
Club Cotton heeft dus twee danszalen en een mega buitenterras. Stampvol! En niet zoals op de Facebook pagina van de club met alleen hippe twintigers. Ik heb er een paar gezien, maar het overgrote deel van de bezoekers heeft de 40 ruim gepasseerd. Ik zie zelfs enkele krasse tachtigers. En iedereen voelt zich op z’n gemak. Ik ook…
Witte billen
We blijven in zaal één, daar wordt non-stop swingende Spaanse muziek gedraaid. En we dansen non-stop. Af en toe hang ik even tegen de bar of zoek ik het rookterras op om mijn voeten en heupen pauze te geven. Fibromyalgie eist z’n tol. En ik moet na drie flesjes water ernstig naar de wc. Als ik tot twee keer toe een toiletdeur open duw, kijk ik tegen witte billen aan. De deuren kunnen niet op slot, dus als ik aan de beurt ben plas ik met één hand stevig op de deur. Best lastig.
Esteban, onze ‘Gran Pescador’ (grote visser) staat de hele avond tegen de bar geleund. Met een stoïcijnse uitdrukking op z’n gezicht. Af en toe checkt ie zijn mobieltje. Zou hij het wel naar z’n zin hebben, vraag ik aan Marc. Ja hoor, dit doet hij altijd en heeft een fantastische avond.
Tegen half zes houden Marc en ik het voor gezien. Ik grap altijd dat ik fibro-light heb, maar mijn lijf protesteert nu toch aardig. Volgende week weer? Nee, ik maak even pas op de plaats, maar deze exercitie is absoluut voor herhaling vatbaar!
