Met m’n eerste indruk van Grau, het havengebied van Burriana heb ik de plank volledig mis geslagen. Ik dacht dat ’t een tikkie saai was. Niks daarvan. Het is een levendige haven, het barst van de vissersboten die af en aan varen. Zodra het kwik in de thermometer stijgt, hoor je vanaf onze mooie ligplaats gillende kinderen in de lesbootjes van de vaarschool en is het op de kade lekker rumoerig.
En als we de marina uitlopen, stappen we bij Julian binnen. Da’s een verhaal apart… Hij is de trotse eigenaar van Palacio de Pollo, vrij vertaald Het Kippenpaleis. Een langgerekt restaurant met -Spaanser kan het niet- stralend witte tl-verlichting. Het terras is hartstikke gezellig met witte setjes en grote parasollen. Wel op een aantal parkeerplekken, maar da’s ook heel Spaans.
dan ben ik je papi!
Marc en Julian hebben een aantal zaken gemeen én de grootste lol tijdens het poolen. Julian verzuchtte een poos geleden dat hij Marc als broer beschouwt. Hans riep gelijk vrolijk: ‘Oh, dan ben ik je papi!’ Het is trouwens in Palacio de Pollo één grote, gezellige familie- en vriendenclub. We worden hartelijk op de wangen gekust als we binnenwandelen. Als ik besluit een weekje de Hollandse kou op te zoeken, wordt nogal ‘s gevraagd wanneer ik weer thuis kom.
Omdat ons Spaans nog niet je-van-het is en de meeste Spanjaarden geen woord Engels spreken, is Google Translate onze grootste vriend. Luci, Mari, Mila en de vrouw van de ‘Gran Pescador’ (de grote visser) helpen me met veel handgebaren mijn Spaanse vocabulaire op te krikken. En dat lukt best!
We zijn gewoon geadopteerd door deze lieve Spaanse mensen! Met verjaardagen is het vanzelfsprekend dat we aan de lange gedekte tafel aanschuiven en het glas heffen op de jarige. Zo dacht ik dat onze eerste Oud & Nieuw op de boot best saai zou worden. We waren diezelfde middag pas teruggevlogen uit Nederland. Na een tweede ingreep zat Hans’ neus stevig in het verband. Gelukkig had ie weinig pijn.
party and family dinner
We stapten het Palacio de Pollo in om onze neus te laten zien (nou ja, behalve Hans dan). Het was onbespreekbaar dat we Oudejaarsavond stilletjes op de boot zouden vieren. ‘You come tonight! It is party and family dinner…We count on you! Normal…’ Dat hebben we geweten! Tegen twaalven liep iedereen met toeters, oogmaskers en plastic pruiken te feesten onder de tl-balken.
De sfeer in Julian’s restaurant wordt ook bepaald door de gezellige wanorde. Zijn vrouw Monica is zowel keukenprinses als serveerster. Dat betekent dat hun zoontjes ook over de vloer scharrelen. Z’n 18-jarige dochter steekt de handen uit de mouwen als ze binnenwaait. En ik leen Nayade trouwens als model voor Happy Hippie!
Zo zat ik gisteravond met de twee jongetjes aan tafel, de kleinste op schoot. Ik voerde hem omelet, totdat zijn 5-jarige broertje er met het bord vandoor ging en bij andere mensen aan tafel schoof. Later liep hij met grote regelmaat voorbij om een olijf van ons schaaltje te pikken. Ik schoot in de lach toen hij z’n hoofd over het lege kommetje boog. ‘Ha, finito!’ Ik had ’t verkeerd begrepen, hij kwam het olijvenpitje uitspugen…
