Hmm… Of we bij Captain John van een buurboot homemade pizza willen eten. We knikken alledrie enthousiast ja en die donderdag schuiven we aan. De tafel is perfect gedekt voor zes personen. We worden voorgesteld aan Paco en zijn zoon Paco. Senior is timmerman, schilder en handige handyman, die z’n afspraken nakomt. Geen mañana mañana dus.
En laten nou onze bakskisten op het werkdek op sterven na dood zijn. Bij elke regendruppel lekt ‘t en het wordt link om erop te staan. Alles zit los. Een mooie klus voor Paco senior! Deze vriendelijke zestiger in z’n witte met verfspatten bedekte kloffie levert uitstekend werk.
Of we dekverf hebben… Hij wil geen half werk leveren en stelt voor om het werkdek vast onder en achter de kisten te schilderen. Er wordt fanatiek geschuurd, geplamuurd en uiteindelijk geschilderd.
más o menos…
Na deze klus bekijkt de handige handyman de teak houten traptreden. Die zijn echt heel lelijk. De laklaag bladdert aan alle kanten. In z’n Jip & Janneke Engels en met een hoop gebaren laat hij weten dat ie ze mooi kan schuren. We gaan akkoord. Het kan nog mooier, zegt ie. Als hij nou ‘s lijnen in freest en deze vult met Sikaflex… Dan glijden we met nat weer niet uit.
Hij noemt een ‘más o menos’ prijs per trede. Hans steggelt nog wat over de totaalprijs en we gaan weer akkoord. De 16 traptreden naar het bovendek doet ie ook gelijk maar.
Met een vriendelijke glimlach meldt ie dat een teak deksel de bakskisten helemaal af zouden maken. Met Sikaflex natuurlijk. Hans stelt ‘m in het Engels een paar vragen over zijn werkwijze. Hij luistert geconcentreerd en antwoordt onbeholpen ‘I understand nothing!’ Als Hans overstapt op Jip & Janneke Engels met hier en daar een Spaans woord, is ‘t allemaal kraakhelder.
Gelukkig heeft deze harde werker ook tijd om te ontspannen. Hij neemt namelijk z’n hengeltje mee en gooit na noeste arbeid de lijn op het achterdek overboord. De visjes tuinen er niet in, maar daar zit onze Paco niet mee. Hasta mañana!
