‘Mam, zou je héél misschien een poosje naar Nederland kunnen komen?’, vroeg mijn dochter een paar weken geleden voorzichtig. Een scheiding, een verhuizing, nieuw werk, HBO-studie én drie kleine jongetjes was een beetje te veel voor haar. Dit telefoongesprek was op een zaterdag en maandagochtend zat ik om 06.00 uur in het vliegtuig naar Schiphol. Mam to the rescue! Ik word nu omringd door boys, boys, boys…
’t Is natuurlijk ego strelend als je enthousiast begroet wordt met ‘oma, oma, oma!’, knuffels en natte kussen. Ondertussen ben ik alweer bijna twee weken in Nederland en mijn dagen zijn gevuld met broodjes smeren, luiers verschonen en troosten na valpartijtjes of ruzietjes van de 4-jarige en de tweeling van 2,5 jaar. Tussendoor vouw ik stapels was en vul alvast verhuisdozen met spullen die niet dagelijks nodig zijn. Met drie kinderen in de vensterbank zwaaien we mama uit als ze gaat werken of een afspraak heeft. Gelukkig nemen ze dan zonder tranen genoegen met oma’s gezelschap.
Nóg meer jongens
Mijn ‘Thaise’ zoon woont met zijn gezin tijdelijk in Nederland. Vlakbij! Dus ook met hen heb ik gezellige afspraken. En je raadt het al… ook hij heeft jongens (bijna 10 jaar en 8 maanden, lees m’n Thailand blogs maar)! Dus deze oma wordt ondergedompeld in boys, boys, boys! Afgelopen weekend paste ik een nachtje op deze twee zodat hij zijn vrouw kon verrassen met een diner en een nachtje hotel. Nou is de kleinste geen beste slaper, dus ik hield mijn hart vast. Maar, na zijn eerste dagje op het kinderdagverblijf was hij total loss en viel als een blok in slaap.
Na zijn laatste middernachtelijke flesje melk stapte ik uiterst tevreden in bed. Een half uurtje later stond Nathan naast me die met een dun stemmetje me vertelde dat hij had overgegeven. Z’n hele bed vol. Wat voelde het kind zich beroerd… Ik heb hem na nog een spuugsessie op handdoeken op de bank geïnstalleerd en heb hem onder het genot van een kopje thee een poosje in de gaten gehouden. Hij viel uitgeput in slaap.
’s Morgens kreeg ik een WhatsApp berichtje van zoonlief. Zowel hij als zijn vrouw waren zó ziek. We kwamen tot de conclusie dat het Chinese eten voedselvergiftiging heeft veroorzaakt. Dat was namelijk het enige wat ze alledrie gegeten hadden. Maar deze oma en Nathan de volgende dag ook…
En yep, de avond daarna draaide mijn maag, eten stond me tegen. Eenmaal in bed kon ik zelfs het dekbed niet op mijn buik verdragen. Ik zal niet in details treden, maar ik volgde de voornoemde zieken in hun ellendige voetsporen.
Daar smelt je toch van…
Gelukkig valt deze sores in het niets bij het bedritueel van mijn dochters tweeling. Ik had ’t goed afgekeken van haar: omkleden, slaapzak aan, verhaaltje voorlezen, een kus en een knuffel. Maar toen ik met een ‘Lekker slapen!’ hun slaapkamerdeur sloot, werd ik door de twee jongetjes teruggeroepen. Ik stak mijn hoofd weer om de hoek en werd verrast met tweestemmig ‘LOVE YOU’
