Ken je ’t verhaal van die vrouw, die drie weken naar Nederland ging? Nou, ze bleef uiteindelijk vijf weken! Ik ruilde namelijk de Spaanse zon in voor de Hollandse kou om mijn dochter Vera te helpen. Een scheiding, een HBO-opleiding, een nieuwe baan, een verhuizing én drie kleine jongetjes (1x 4,5 jaar en 2x 2,5 jaar) was een beetje te veel om te behappen. Tja… en dan springt mam in het vliegtuig. Zoals ik in mijn blog boys boys boys al schreef, vulde ik de eerste weken mijn dagen met oppassen, wasjes vouwen en alvast verhuisdozen vullen.
We hadden vette pech
De sleutel van het nieuwe appartement kregen we niet op de geplande donderdag overhandigd, maar pas op de maandag daarna. Iets met een gasmeter, die uiteindelijk niet geplaatst is. Alle hulptroepen voor ’t weekend moesten jammer genoeg afgezegd worden. De laminaat-leggers, de kwasters en behangers.
Hierdoor kwam mijn planning een beetje in de knel. Eigenlijk zou ik de zaterdag daarop al terugvliegen, maar ik vond het geen fijn idee om vóór de verhuizing al aan mijn stutten te trekken. In overleg met mijn immer begripvolle echtgenoot plakte ik nog een weekje aan mijn verblijf vast. Dit besluit werd met een dikke knuffel van dochter en kleinkinderen ontvangen.
Ik ging dapper door met dozen inpakken, keukenkastjes leeg- en schoonmaken, badkamer poetsen en alle rituelen met de jongetjes. Best pittig, maar ik genoot ervan. ’s Avonds rolde ik vroeg m’n bedje in. Moe én ’s morgens om 5.15 uur stond Benjamin (ruim 4) meestal naast me. ‘Oma, ik ben wakker. Wil je een broodje maken?’. Reuze gezellig, maar tjonge… wat vroeg!
Hup, nóg een week erbij…
En je raad het al, ik wijzigde mijn ticket nogmaals. Vier weken werden vijf weken. Afgelopen zaterdag was ’t zover, Vera reed de grote gehuurde verhuisbus voor. Met een schwung of ze dagelijks in zo’n gevaarte rijdt trouwens! Ze bofte met een fantastische verhuisploeg. De wasmachine werd van zolder gesjouwd, bedden en de grote meubels verdwenen in de bus. Doos na doos werd in auto’s van familie en vrienden geschoven.
Ik vond dat ik superhandig bijna al Vera’s kleding in een grote houten speelgoedkist had gestopt. Op het nieuwe adres zou ze zó alles weer in haar lades kunnen leggen. Samen met haar vriend pakte ze de stevige kist op om naar beneden te tillen. En laat nou de bodem niet zo stevig zijn… Al op de tweede trede klapte de onderkant eruit en echt al haar kleding dwarrelde over de trap! We hebben er met z’n drieën een minuut lang perplex naar staan kijken voordat we het uitschaterden. Om geen tijd te verliezen hebben we alles maar snel in shoppers gepropt.
En nu, eenmaal terug in Spanje, is Vera druk bezig al die dozen en shoppers uit te pakken. Wat een klus! Gisteren belde ze me. ‘Mam, enig idee waar de handdoeken zijn? Ik kan er maar drie vinden.’ Yep, in die grote Ikea shopper. Ik ben trots op haar. Ze gaat ’t allemaal redden, mijn meisje…
