Mijn dertiende verjaardag was in aantocht en ik zou van m’n ouders die vurig gewenste platenspeler cadeau krijgen. Zo’n seventies koffertje, hartstikke hip op die leeftijd. Oranje wilde ik, dat paste zo mooi in mijn groen-oranje-bruine kamertje met grof juten gordijnen en biezen matten.
We taaiden af naar het geboortedorp van mijn vader
Daar was een elektronica winkeltje, waar mijn ouders vaste klant waren. De nieuwe teevee in onze woonkamer kwam daar ook vandaan, zo’n prominent aanwezig exemplaar. Kleur, ter vervanging van de kleine zwart/wit beeldbuis.
De eigenares van de winkel slofte naar het magazijntje en kwam nog harder sloffend en zuchtend terug met mijn nieuwe aanwinst. ‘Jahaaa, ik ben al zes-en-vijf-tig…’ voegde ze toe om haar langzame tred te vergoeilijken. ‘Poeh hé…’, dacht ik als onnozel tienertje. Het leven is dus al voorbij als je 56 bent. Zielig vond ik ‘t.
Nu heb ik zelf deze leeftijd bereikt
Ik voel me geen zes-en-vijf-tig-zucht… maar ZES!-EN!-VIJF!-TIG!
Genietend van het scheepse leven met mijn grote liefde. Lees m’n scheepslogs maar! Genietend van m’n uitgevlogen kinderen, hun partners. En genietend van de kleinkinderen. Er zijn twee baby’s on their way! Over vier weken vlieg ik naar Thailand om m’n kleindochter te ontmoeten, in maart naar Nederland om Vera’s kindje te besnuffelen.
Kortom, age is but a number!
