Sommige mensen gaan kreunend en steunend door het leven. Alles valt ze zwaar, zoals ooit een vrouw zuchtte: ‘Ik ben al zes-en-vijf-tig…’ Als tiener schrok ik me rot bij het idee dat het zo verschrikkelijk zou zijn om 50+ te zijn! Uit ervaring weet ik dat deze leeftijd reuze meevalt. Daarom een ode aan mijn jarige oom, die vandaag 89 jaar is geworden.
Samen met mijn vader (83) stapt ie op de fiets om een rondje op de pedalen te staan. En dan bedoel ik niet een blokje om, maar ze trappen zomaar 40 kilometer weg! Als mijn oom zijn caravan achter de auto haakt, gaat zijn tweewieler altijd mee. Elke dag toert hij die 40 kilometer weg! Die genen zijn aan mij voorbij gegaan. Ik maakte nog net geen vreugdedansje toen ik mijn fiets verkocht. Joehoe, ik hoefde nooit meer!
Heel vroeger had hij trouwens een scooter. Daarmee haalde hij me af en toe op om in het naburige dorp een glaasje limonade bij oma te gaan drinken. Ik mocht als klein meisje voorop staan. Dat is nu natuurlijk ondenkbaar, maar wat genoot ik daarvan!
In plaats van ome Jan noemde ik ‘m ome Nanne. Dat doe ik nog steeds…
In zijn ruime twee-onder-één-kap tref je geen werkster aan, ook geen thuiszorg of tafeltje dekje. Een ode aan mijn jarige oom, die alles zelf onderhoudt en ook zijn boodschapjes wandelend haalt. Elke dag kookt hij trouw voor zichzelf en hij vertelde me dat hij zelfs wokt. Heel modern! Medicijnen heeft hij niet in huis en een paracetamolletje voor bijvoorbeeld hoofdpijn is ‘m vreemd.
Ik vermoed dat een grote factor in zijn ‘well being’ is, dat hij stapelgek op zijn werk als scheepsmonteur was. En is… hij wordt nog steeds met grote regelmaat door schippers gebeld, die motorsores hebben. Zijn expertise wordt ernstig gewaardeerd. Hij voelde zich dan ook als een vis in het water toen hij drie jaar geleden bij ons in Burriana (Spanje) op de boot was!
Dus ome Nanne, van harte!
