Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik zó de 4-jarige weer voor me met haar blonde boblijntje, enorme kijkers en hese stemmetje. Pirouetjes draaiend in haar zwierige Oilily jurkjes. Als ik ze weer open doe, zie ik een prachtige volwassen vrouw. Mijn dochter…
Ze is met hart en ziel moeder van de allerliefste peuter, die mij nét zo gemakkelijk als zij vroeger deed om z’n vingertje windt. Alles wat in de verte op een mobieltje lijkt, houdt hij tegen zijn oor en belt met ‘ooomah’. Een poosje geleden was ik ‘mam to the rescue’ toen ze griep had. Met als bonus keel- en amandelontsteking. Benjamin was toen mijn kleine hulp in de huishouding. Ik vloog voor een kleine week naar Nederland om haar in de watten te leggen.
Wat ik niet schreef in het voorgaande blog, was dat ze tijdens mijn verblijf een zwangerschapstest deed. Toen ze de stick oppakte en met de mededeling ‘Even Marc bellen…’ de deur zorgvuldig sloot, wist ik genoeg. Na het bewuste telefoontje liet ze me zielsgelukkig de roze streep in het vakje op de test zien. Strikt vertrouwelijk natuurlijk!
Ik heb zoals beloofd mijn kiezen stijf op elkaar gehouden en vertelde niemand Vera’s verrassing. Een moeilijke klus, kan ik je vertellen. Een paar weken later had ze de eerste afspraak bij de verloskundige. Altijd spannend natuurlijk…
Vlak daarna hadden we een videogesprek. ‘Mam, kijk eens naar deze echo’. Ze klonk anders dan anders, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ik tuurde naar het zwart/wit fotootje. Ik vind ‘t altijd een gepuzzel, zo’n echo. Mijn mond viel open van verbazing toen ik niet één, maar twee vruchtzakjes met mini baby’s zag!
Mijn mooie dochter bezorgt me nóg twee vinger-windertjes… Deze oma-op-afstand loopt de hele dag met een glimlach van oor tot oor… En natuurlijk ben ik volgend jaar weer graag ‘mam to the rescue’!
