Het barst in Burriana van de sportieve mensen, van twintigers tot tachtigers. Heel wat wandelaars, slenteraars, Nordic Walkers en hardlopers ‘doen’ een rondje haven. Over de lange pier, via de kade en een rondje om het havenkantoor. Ik zie ze komen en gaan vanaf het achterdek. Maar bermtoeristen…?
Terwijl ik vorige week zondag de labeltjes van de nieuwe Happy Hippie etuis schreef, zag ik vanuit mijn ooghoek twee hoogbejaarde mensen naar de Capitanía schuifelen. Ze pasten niet in het sportieve wandelpatroon met hun klapstoelen onder de arm. Op’t gemak klapten ze de stoeltjes uit en gingen pal voor het havenkantoor zitten. Een koelboxje tussen hen in. Heel tevreden keken ze naar alle bootjes.
Z’n favoriete koekenpan
Er kwamen happy memories boven dwarrelen. Vroeger, toen we elk jaar in het exotische Schin op Geul vakantie vierden, stapten we bij opa en oma in de auto. We reden over landweggetjes het Limburgse heuvelland door en vergaapten ons aan de velden vol grote zonnebloemen.
Onderweg stopten we en trok opa een butagas flesje en zijn favoriete koekenpan uit de kofferbak. Plus de klapstoeltjes natuurlijk. Geconcentreerd begon hij voor ons pannenkoeken te bakken. Gewoon bermtoerisme…
Gewoon doen!
Marc werd wakker kwam met een koffie in de hand het achterdek op. Grinnikend wees ik ‘m op onze bermtoeristen en grapte: ‘Ik zou ze bijna een kop koffie gaan brengen’. Na zijn ‘Gewoon dóen!’ liep ik even later met een dienblaadje de loopplank af.
Ze waren verrast dat de koffie ‘pour nous?’ was. Deze Franse mensen woonden al 34 jaar in Burriana en zagen toch maar zelden de zee. Deze zondag hadden ze er een uitje van gemaakt. Tevreden nipten ze van hun café solo. En ik liep tevreden terug. Dit kleine gebaar maakte dat mijn dag niet meer stuk kon…
