Scheepslog 52 – Bermtoeristen
Het valt niet te ontkennen… ik ben een gewoontedier. En een vroege vogel. Als iedereen nog op één oor ligt, zit ik met mijn koffie op het achterdek. Zonder mobiele apparaten bij de hand werp ik eerst een blik op de thermometer. Na de laatste slok hobbel ik direct weer naar de keuken om een tweede bak te tappen. Ik laat dan m’n iPhone en iPad tot leven komen en even later stap ik onder de douche. Elke ochtend, heel voorspelbaar dus…
Het barst in Burriana trouwens van de sportieve mensen, van twintigers tot tachtigers. Heel wat wandelaars, slenteraars, Nordic Walkers en hardlopers ‘doen’ een rondje haven. Over de lange pier, via de kade en een rondje om het havenkantoor. Ik zie ze komen en gaan vanaf het achterdek.
Zo ook vorige week zondag. Vanuit mijn ooghoek zag ik twee hoogbejaarde mensen naar de Capitanía schuifelen. Ze pasten niet in het sportieve wandelpatroon met hun klapstoelen onder de arm. Op’t gemak klapten ze de stoeltjes uit en gingen pal voor het havenkantoor zitten. Een koelboxje tussen hen in. Heel tevreden keken ze naar alle bootjes.
Huh… bermtoeristen in de haven! Er kwamen happy memories boven dwarrelen. Vroeger, toen we elk jaar in het exotische Schin op Geul vakantie vierden, stapten we bij opa en oma in de auto. We reden over landweggetjes het Limburgse heuvelland door en vergaapten ons aan de velden vol grote zonnebloemen. Onderweg stopten we en trok opa een butagas flesje en zijn favoriete koekenpan uit de kofferbak. Plus de klapstoeltjes natuurlijk. Geconcentreerd begon hij voor ons pannenkoeken te bakken. Gewoon langs de kant van de weg…
Marc werd wakker kwam met een koffie in de hand het achterdek op. Grinnikend wees ik ‘m op onze bermtoeristen en grapte: ‘Ik zou ze bijna een kop koffie gaan brengen’. Na zijn ‘Gewoon dóen!’ liep ik even later met een dienblaadje de loopplank af. Ze waren verrast dat de koffie ‘pour nous?’ was. Deze Franse mensen woonden al 34 jaar in Burriana en zagen toch maar zelden de zee. Deze zondag hadden ze er een uitje van gemaakt. Tevreden nipten ze van hun café solo. En ik liep tevreden terug. Dit kleine gebaar maakte dat mijn dag niet meer stuk kon…
