Joehoe, we gaan weer de paden op, de lanen in… Niet ervan uitgaand dat ik een beetje de weg kwijt zou raken! Een volle dagtour op Bali met onze vriendelijke gids Junet. Ik besluit een driekwart baggy met een allerliefst Indisch bloesje aan te trekken. In de auto valt iets op mijn schoot. Een knoop van dat o zo lieve shirtje. En in no time volgen er nog twee! Alleen de bovenste twee knoopjes zorgen ervoor dat ik niet volledig in m’n blootje loop. Dat wordt dus verplicht onderweg kleding kopen, heel vervelend :)
We zien tempels, een prachtige Barong dansvoorstelling en een zilversmid. Ik zwicht hier voor een handgemaakte armband én ring. Ik ben vandaag toch aan het spenden, is mijn povere excuus. Verliefd kijk ik telkens naar mijn nieuwe aanwinsten, die ook prima matchen met mijn nieuwe oranje jurk van batikstof.
We slenteren over een tempelcomplex en drinken veel, veel water. Ik moet even naar de wc en pluk een biljet van 5000 Indonesische roepia uit m’n portemonnee. Junet meldt dat Nely en hij vast het tempelplein over lopen richting uitgang. Hij biedt aan mijn camera en tas bij zich te houden. Da’s fijn. Binnen twee minuten ben ik weer terug en speur het plein af naar mijn reisgenoten. Niks, noppes, nada…
Ze zijn vast écht richting uitgang gelopen, vertel ik mezelf en stap door.
Het tempelplein af, langs de ticketcontrole naar de plek waar ik mijn geleende sarong weer inlever. Hmm… nog geen spoor van die twee en ik volg het bordje exit. Ik kom op een marktje terecht en wordt belaagd door verkopers. ‘Sarong, ma’am! Look look my shop! What you want?’ Nou, ik wil gewoon Nely en Junet! Ik ben een beetje de weg kwijt en zigzag met ferme stappen de markt over en beland uiteindelijk op het parkeerterrein.
In de verte staat een chauffeur met z’n hand te wapperen. Als ik dichterbij kom, zie ik dat ‘t niet onze auto is. Moedeloos loop ik terug naar de ingang, mijn wc-wisselgeld stevig in mijn vuist. Bij de controlepost word ik streng staande gehouden. Ticket please! Die heb ik dus niet en leg uit dat ik mijn groep kwijt ben. Op de vraag hoe groot die groep is, antwoord ik heel kleintjes ‘drie…’ De blik van de man vertelt me dat ik niet alleen de weg, maar ook mijn verstand kwijt ben.
Daar sta ik dan, zonder tas, zonder telefoon, zonder gezelschap… Alleen een briefje van 2000 Roepia in mijn hand. Met die 13 cent kom ik niet in ons hotel! Het lijkt me het beste om bij de security post te wachten. Ik ben van plan om de eerste roker die voorbij komt om een sigaret te vragen. Terwijl ik om me heen kijk, zie ik een verontruste Junet aankomen. Ze hebben 25 minuten lang naar me gezocht bij de wc, op het tempelcomplex, in restaurantjes. Opgelucht grinnikt hij: ‘Het is maar goed dat je zo’n opvallend oranje jurk aanhebt. Dat was makkelijker zoeken!’
