Met de wekker op 05.45 uur was ik vanzelfsprekend om al half 4 wakker. En wakker is dan ook absoluut klaarwakker… Me nog eens omdraaien zit niet in mijn systeem. Ik liep dus fris en fruitig de trap af om een lekkere kop koffie te zetten. Deze 28e december zou ik namelijk naar mijn middelste en zijn gezin vliegen. Oud & Nieuw in Noorwegen!
Ik heb me in 2021 te pletter gereisd. Op mijn vingers telde ik uit dat ik vijf keer naar Nederland ben gegaan, drie maanden in de Thaise warmte heb doorgebracht, cultuur heb gesnoven in Rome en nu dus dit leuke reisje naar het hoge Noorden. Blijkbaar mét een verplichte coronatest in Noorwegen.
En dat allemaal terwijl COVID de wereld rond raast…
.
Ik vond het dan ook een slimme zet van mezelf om na te gaan of voor Noorwegen ook zoiets nodig was. En yep, op een site van de Noorse overheid vond ik een soortgelijke vragenlijst om digitaal in te vullen.
Maar ook las ik dat je bij aankomst op Gardamoen (de luchthaven van Oslo) een coronatest moet ondergaan. Er stond geen verdere uitleg bij, dus voor de zekerheid had ik een zelftest in een mooi Happy Hippie style etuitje gestopt. Dat bleek niet nodig. Bij aankomst liep je vanzelf de ‘Efteling-slinger’ in om getest te worden. Bij een balie kreeg ik twee kleine stickers en een rappe uitleg van de procedure. Ik sloeg de helft maar op in mijn vermoeide brein.
Noppes, nada, niks…
.
Een oudere man zat op gepaste afstand van anderhalve meter uitgebreid in het Nederlands met zijn dochter te bellen. Na dit telefoongesprek sprak ik ‘m aan. ‘Ik zit hier al 35 minuten, maar ik heb nog geen bericht ontvangen.’
Met een blik die zei ‘hoe dom kun je zijn…’ blafte hij dat je gewoon na die 25 minuten weg mag. Geen bericht is dus goed bericht. En tja, het bleek gewoon een kwestie van het laatste stickertje laten scannen en naar exit lopen. Okay, Maarten here I come!
