Ik heb het zo koud in Noorwegen! En ik ben een beetje vergeten hoe échte kou aanvoelt… In Spanje slaan we de winter eigenlijk over en duiken we van het najaar direct het voorjaar weer in. Toegegeven, we hebben best een paar slechte dagen in het begin van ‘t jaar. Regen, wind en maar 10 graden.

Ik had me goed voorbereid. M’n dikste trui en fluffy sokken in de koffer. Ik had er zelfs aan gedacht om warme handschoenen en een mutsje te kopen. En de eerste dag van deze vijfdaagse reis was heerlijk. Windstil, volle zon en de thermometer gaf -5 graden aan. ‘t Viel allemaal best mee voor deze koukleum!

Op dag 2 hadden we een leuk plan

Maarten, de kinderen en ik wilden een stevige wandeling gaan maken. Onderweg zouden ze Pokemon vangen. Mij best… ik duwde de wandelwagen met de ingepakte Alexander wel. Maar ook in Noorwegen heeft het weerbericht ‘t wel eens bij het verkeerde eind. Regen en een straffe wind. We stelden de trip maar even uit en vermaakten ons met het geinige spelletje Spot it. Bij de warme houtkachel.

Joehoe, dag 3 begon stralend. Van top tot teen ingepakt stapten we de auto in. Het bordeauxrode mutsje drapeerde ik charmant op mijn hoofd. Maar allemensen, wat een wind op het heuvelachtige terrein. Ik heb het zo koud! Met tranende ogen duwde ik de buggy een heuvel op. Wat was ik blij dat ik twee leggings over elkaar aangetrokken had. En die super fluffy sokken in mijn laarsjes voelden uiterst comfortabel. Vol verbazing bekeek ik Mila zonder wantjes, die niet klaagde over de kou.

Terwijl iedereen verdiept was in het Pokemon spel, trok ik mijn muts dieper over mijn oren. Dan maar niet zo charmant… Ik vond het helemaal niet erg dat zowel Maartens als Mila’s mobieltjes ‘low battery’ aangaven en uiteindelijk alleen een zwart scherm lieten zien. ‘Zullen we maar naar huis gaan?’ stelde ik liefjes voor. Daar was iedereen gelukkig voor te porren en even later sloeg ik mijn verkleumde handen om een warme kop koffie heen. Spot It (zie mijn blog dag van de moedertaal) dan maar…?