Jeetje… de laatste maanden ben ik zó druk bezig geweest, dat ik helemaal niet geschreven heb over de mega grote veranderingen in ons Spaanse leven! Ik heb me namelijk in januari en februari suf gereisd naar Nederland, Thailand en Noorwegen, waar ik in totaal vijf verjaardagen heb meegepakt. Hoe leuk is dat! Minder leuk is dat ik al weken loop te hoesten en snotten. Yep, uit Thailand meegenomen en nope, geen Corona virus…
Het leven op een flink motorjacht aan de Middellandse Zee is natuurlijk fantastisch, maar stiekem begon ik toch naar een huis te verlangen. Hans was daar nog lang niet aan toe, dus ik begon nergens over. Tót het moment dat onze vrienden Nely en Nelu afgelopen januari verkasten naar een heerlijk huis vlak bij het strand. Daar had Hans ook wel oren naar, joehoe! Het contract voor het huis dat zij in Burriana achterlieten was zo getekend. Vier slaapkamers, drie grote terrassen en een zwembad… Not bad at all!
En toen kwam Storm Gloria…
Terwijl ik met m’n gat op het Thaise strand zat, vertelde Hans me dat er slecht weer in de regio Valencia op komst was. Ach, dacht ik nog, we hebben voor genoeg stormachtige vuren gestaan. Maar ik had ‘t goed mis. Drie dagen en evenveel lange nachten zijn Hans en Marc in touw geweest op een ruig schommelend jacht. Te misselijk om te eten.
De buurboot ligt al bijna 9 jaar verlaten in de haven (de eigenaar is overledenen niemand weet van wie het 32 meter lange jacht is). ‘t Ligt nogal los in de lijnen en de boot klapte telkens met een rotvaart tegen Sea Life aan! RVS relingen knapten als luciferhoutjes af, de teakhouten boeg versplinterde, het reddingsvlot klapte open en verdween op de zeebodem. De verf spatte overal van de romp af.
Wat een ellende…
Er volgden veel telefoontjes met de verzekeringsmaatschappij, met allerlei jachtwerven en met handige jongens. En dat terwijl ik nog steeds in het Thaise zonnetje zat! Het is de bedoeling dat Sea Life half april op het droge gaat om gerepareerd te worden. De klus gaat best een poosje duren.
Handig dus om vóór die tijd het huis te betrekken. Met de jetlag nog in mijn lijf sjouwden we tas na tas, doos na doos richting ons nieuwe huis. De Zweedse meubelgigant had een goeie aan ons, want de grote meubelen blijven natuurlijk op de boot staan. Grote veranderingen dus in ons Spaanse leventje!
Halverwege dit sjouwproces stapte ik in het vliegtuig naar Noorwegen. Gelukkig was vriend Peter ondertussen in España gearriveerd. Ik voelde me niet schuldig omdat ik er tussenuit piepte.
Het huis klaar. Drie paar spierbundels hebben de laatste grote spullen verhuisd. We zijn over! De slaapkamer beneden is trouwens omgetoverd tot Happy Hippie head quarters, waar ik as we speak zit te tikken. Alles onder één dak, da’s ook heerlijk! Ik heb zin in dit nieuwe hoofdstuk.
