De waterlanders zitten hoog. Ik zit in een ernstige snotterfase… Ik zie overal muizenissen. We zijn nu zo’n vier weken in Spanje en er wordt ontzettend hard gewerkt om Sea Life optima forma te krijgen. Van ‘s morgens vroeg tot aan het late avondeten is iedereen in de weer.
De hut van Hans en mij krijgt een metamorfose om U tegen te zeggen. Daarom staat ons bed in delen opgestapeld in de badkamer en slapen wij in de VIP-hut. Onze kleding zit nog in kratten, die opgestapeld staan in een kleine hut. Het is dus een uitdaging om een shirt of korte broek eruit te vissen.
Daar pieker ik over
Omdat de vloerbedekking in Castellón besteld is, wordt de levering vanzelfsprekend mañana… En als de wand- en plafondbekleding in onze hut klaar is, willen de mannen toch alvast met dezelfde werkzaamheden in de VIP-hut starten. Logisch, maar waar gaan we slapen? Daar pieker ik over.
Vol overgave heb ik de bemanningshut van al het vuil ontdaan. En de tegeltjes in de bijbehorende badkamer fanatiek met chloor geschrobd. ‘s Nachts moet ik dit ontgelden, alles doet me pijn. De tranen zitten hoog. Ik woel tot aan de vroege ochtend.
De volgende stap is de kapiteinshut. Net zo vies, weer losse tegeltjes… Met frisse moed begon ik vanochtend aan deze klus in m’n outfit met chloorspetters en verfstrepen. Haar in een staartje. Die rottegeltjes weigerden om op hun plek te blijven. Ik heb een kwartier op m’n platte kont gezeten, vingers op de tegels. Zonder resultaat. Ik word er moedeloos van…
Dan maar een kop koffie. De drie mannen zaten gemoedelijk op het achterdek pauze te houden. Huh… waren ze mij vergeten? Stiekem veegde ik tranen weg. Natuurlijk weet ik dat iedereen op zijn eigen moment even uitrust onder het genot van een koffie. En toevallig hadden ze alle drie op hetzelfde moment hetzelfde idee.
Ik ben dus gewoon héél moe en zie overal muizenissen. Ik neem me nu al voor vanavond vroeg in bed te duiken. Alvast welterusten allemaal!
