In het fletse ochtendzonnetje wijst de thermometer al 29 graden aan. We liggen voor anker bij Ibiza Stad. Een ander behangetje dan de rustige baaien van de afgelopen dagen. De achtergrond met ruige heuvels is identiek, maar nu domineren de hotels en appartementen complexen het uitzicht. Ik ben niet zo van ‘t massatoerisme…
Iedereen ligt nog op één oor en dat is ze gegund. Marc en onze vrienden Peter en Martijn hebben vannacht om beurten ankerwacht gehouden. Je moet er toch niet aan denken dat het anker los slaat en we doodgemoederd tegen een ander jacht aan liggen te schurken. Of tegen de venijnige rotsen…
Als een dronken tor
Ik heb net m’n eerste kop koffie gedronken en twee reistabletjes ingenomen. Huh…? Yep, we liggen enorm te deinen. In bed rolde ik fors heen en weer, in de keuken moest ik me vasthouden terwijl ik koffie tapte. Daarna zwalkte ik als een dronken tor naar het achterdek, trots dat alle koffie nog in mijn kopje zat. Not funny.
Gisteren was het laatst deel van onze tocht ook nogal woest. Als voorzorg had ik alle keukenkastjes goed vergrendeld. Behalve één, daar mist het haakje. Dat heb ik geweten… Driekwart van de voorraad potjes pastasaus, pindakaas en ander geneuzel lag over de keukenvloer.
En daar gaat ie weer!
De vierkazen saus had ‘t niet gered en alle gevallen potjes waren besmeurd met deze geurige substantie. Ik voelde me net een acteur in een ouderwetse stomme film. Telkens als ik een fles mayonaise had afgeveegd en teruggezet, zorgde de volgende deining ervoor dat ie weer uit de kast kletterde.
Joehoe, we gaan straks verkassen naar het noordelijkste punt van Ibiza. Daar vinden we rustiger water en ons vorige lieflijke-baaitjes-behangetje. Trossen los!
