Mijn portemonnee zit vol met bonnetjes. Nee, niet van de boodschappen bij de supermarkt, maar het lijkt op een heuse verzamelwoede van bewijsjes van allerlei Spaanse instanties! We kregen namelijk in de smiezen dat de boot niet als adres mag dienen, zelfs niet als ie op z’n vaste plek in de haven van Burriana ligt.
Natuurlijk komt hier ‘gewone’ post aan. We zijn zo bekend als de bonte hond. De Correos postbode roept enthousiast bij de loopplank ‘Margaret!’ terwijl hij met een pakketje zwaait. Maar het openen van een bankrekening of het afsluiten van een telefoon abonnement is een ander verhaal…
Een pareltje!
.
Daarom zijn we op zoek gegaan naar een appartement in onze Spaanse hometown. Er blijkt bar weinig te huur te zijn, maar we hébben toch een pareltje gevonden, waar ik fijn het Happy Hippie headquarters opzet! In het centrum, vlak bij het grote plein met gezellige terrasjes én de beste bakker. Een kwestie van ons op het gemeentehuis inschrijven en klaar is Kees.
.
Dat was bonnetje nummer 1. Het document waar we nu bij de bank en de telefoonaanbieder mee gewapperd hebben, is drie maanden geldig. We trekken volgnummer 2 en we hebben een never ending document.
.
We zijn zo verknocht geraakt aan het Spaanse leven, dat we willen emigreren. Laten we nou gedacht hebben, dat het met document nummer 2 geregeld was… Not! Marcs rijbewijs is aan verlenging toe, maar bij General de Tráfico (de Spaanse RDW) kreeg hij te horen dat document nummer 3 nodig was, de ‘Tarjeta de Residencia’.
.
Op de verkeerde plek
.
Via een stevige espresso op een terrasje zijn we naar de Oficina Extranjería gereden. Google Maps wees ons de weg in het centrum van Castellón. We parkeerden de auto bij een prachtig gebouw en trokken eenmaal binnen met goede moed weer een bonnetje. Hmm… nog 18 wachtenden voor ons. Gelukkig wist de dame bij de informatiebalie ons tussendoor te vertellen dat we op de verkeerde plek zaten. We moesten naar de vreemdelingenpolitie, ze gaf ons een snippertje papier met het adres erop.
.
Okay, met Google Maps weer op pad. De twee agenten bij de balie luisterden naar ons verhaal in Jip & Janneke Spaans en schudden hun hoofden. Nope, verkeerde plek… en we kregen weer een pietepeuterig papiertje met een adres mee. Lang leve de routeplanner! Verrek, de straten en gebouwen kwamen ons steeds bekender voor. Ja hoor, we stonden weer voor het Oficina Extranjería!
.
Eenmaal binnen zagen we dat tegen sluitingstijd nog steeds zo’n twaalf man voor ons aan de beurt waren. ‘Morgen om 9 uur op de stoep staan’ zeiden we tegelijkertijd.
Poeh… we zijn maar weer neergestreken op een terrasje. Al googlend las ik op een Engelse site dat we op het lokale politiebureau formulier 790 moesten halen. Dat konden we op de terugweg mooi oppikken.
.
Nou, daar had de dienstdoende agent nog nooit van gehoord. Het verhaal op die Engelse pagina was ruim tien jaar oud, dat had ik even over het hoofd gezien. Lekker slim… Gelukkig viste hij het juiste document uit een laatje en schreef er een heel verhaal op. Dat moesten we meenemen naar het gemeentehuis in ons eigen Burriana, waar we gelukkig ondertussen ook zo bekend zijn als die bonte hond. Onze missie voor de volgende ochtend.
.
Met frisse moed zaten we met z’n drieën ’s morgens als eerste klanten aan het bureau van de ambtenaar. We overhandigden de man de stapel paperassen: huurcontract, NIE-nummers, onze inschrijvingen. De kosten voor het nieuwe document konden niet ter plekke worden afgetikt.
.
Ze zwaaide vrolijk naar ons
.
Dus trokken we weer een bonnetje bij de bank, waar we ondertussen onze rekeningen hebben. De vrouw die onze bankrekeningen geopend heeft, zwaaide vrolijk naar ons. Met het betaalbewijsje in de hand liepen we het gemeentehuis weer binnen. En je raadt het al, ook daar rolde weer een volgnummer uit het apparaat! Het gaat aardig op een verzamelwoede lijken.
Zo, de eerste emigratiestappen zijn gezet! Dat verdient een espresso op een terrasje…
