Er waren eens… Dit is niet het begin van een sprookje, maar afgelopen mei waren er twee dozen met leuke, nieuwe GirlyStuff producten onderweg naar Spanje. De eerste verstuurde ik vanuit het postkantoortje aan een Thaise boulevard, de tweede ging vanuit Bangkok richting boot.
Ik had expres gekozen voor zeevracht. Dat scheelde zóveel Bahtjes met luchtpost! Okay, ik moest er best lang op wachten, maar schappelijke prijzen voor de rokjes en baggy’s vond ik belangrijker. Mega cliché, maar geduld is dus een schone zaak. Als alles goed gaat tenminste…
Ik vloog de postbode bijna om de hals toen hij met het ‘Bangkok pakket’ voor de loopplank stond. Natuurlijk wist ik wat er in de doos zat, en toch pakte ik ‘m uit of het Sinterklaascadeautjes waren. En toen lag er een brief van de Spaanse douane in het havenkantoor. Al een week lang, bleek. We waren op dat moment voor anderhalve week in Nederland om ons Hollandse huis leeg op te leveren voor de verkoop.
In de envelop zat een gewichtig uitziend formulier. Poeh… Zelfs met Google Translate werd me niet echt duidelijk wat ik allemaal moest invullen. Op goed geluk en naar eer en geweten heb ik alles opgeschreven. Met vette letters stond 21 juni boven het document. Maar waarom, géén idee.
Nou, dat bleek dus de dag te zijn dat het pakketje linea recta naar Thailand werd teruggestuurd! Weer met zeevracht. Gelukkig kon ‘t in Thailand met het originele verzendbewijs opgehaald worden. En die zat keurig in mijn administratiemap in Spanje. Maar het is gelukt! De doos staat sinds vorige week geduldig bij Frank thuis op me te wachten.
Mijn koffer staat klaar, vandaag vlieg ik namelijk heel onverwacht naar Thailand. En dan sla ik een paar vliegen in één klap: some business, ik kan de doos in mijn armen sluiten én ik ben voor het eerst in vier jaar op Franks verjaardag. Dat klinkt toch als een sprookjesachtig ‘eind goed, al goed’…
