Heel anders dan in Nederland speelt het Spaanse leven zich vooral buiten af, zoals je in mijn scheepslogs kunt lezen. Een huismus is hier echt alleen een klein, bruin vogeltje… Het is dan ook fantastisch om te zien dat hoog bejaarde mensen aan de arm van een jonger iemand een blokje om gaan. Niks verpieteren in een bejaardentehuis!
Het zonnetje zorgt er natuurlijk voor dat je liever buiten op een terrasje je café solo drinkt dan achter de dikke muren van je huis. Zelfs ‘s winters is iedereen op verwarmde terrassen te vinden. En daar rijden ze als natte kranten naar toe.
Daarbij zijn Spanjaarden temperamentvol en rumoerig. Zet er twee bij elkaar en je hebt een geanimeerd gesprek, een paar meer en je denkt dat je zo’n ouderwetse Wall Street achtige locatie binnenstapt. Ze overschreeuwen elkaar. Géén idee of ze nou echt naar elkaar luisteren, maar ze hebben de grootste lol!
Wat een natte kranten in het Spaanse verkeer…
Maar dan in het verkeer… Watjes, dromers en natte kranten! Iedereen rijdt op z’n dooie gemak 30 waar je 50 mag rijden. Ze stoppen bij kruisingen als er geen andere auto in de buurt is. En richtingaanwijzers? Die zijn uitsluitend ter decoratie, niemand gebruikt ze. Ik heb nogal eens keurig staan wachten terwijl drie auto’s tóch besloten om af te slaan.
Vorige week besloten we spontaan om ‘s avonds die lekkere kipschotel bij onze favoriete kebab tent Estambul te gaan eten. Nou ja, spontaan… we zitten er elke week wel een keer. Onderweg daar naar toe stonden we op de rotonde hartstikke vast. Alle auto’s op het verkeersplein stonden geduldig te wachten en we hadden geen idee waarom. Niemand toeterde ongeduldig. Toen we met uitgestrekte nekjes om een hoekje probeerden te kijken, zagen we wat de oorzaak van het oponthoud was. Er zat een grote hond op z’n gemak op het zebrapad te poepen!
