Spanje zit potdicht…
De regels tijdens de Corona pandemie zijn hier heel wat strenger dan in Nederland. Je mag alleen naar een arts, de supermarkt, de tabaco of naar je vitale job. Gelukkig is het postkantoor ook beperkt open, zodat ik Happy Hippie bestellingen kan wegbrengen. Ik haal hier trouwens ook mijn pakketten uit Thailand op. En op mijn rondje reed ik gisteren rechtstreeks in de fuik van de Guardia Civil…
Via de Correos besloot ik namelijk een paar boodschapjes te doen bij de Lidl. Zo heb ik toch mijn dagelijkse uitje. Gewapend met jam, basmati rijst en een lekker taartje stond ik bij de kassa. Totdat mijn oog viel op een stellage met de allerliefste vetplantjes. Ik griste er één van de plank en vroeg de cassière hoe duur ie was. Maar 95 cent! Omdat graaien in potgrond me heel gelukkig maakt, riep ik verrukt: ‘Sla er maar zes aan!’
Tevreden zette ik de tray met plantjes op de bijrijdersstoel
De tas met boodschappen op de grond. Nou weet ik dat de Spaanse politie eenheden stevig controleren en ik had al heel wat auto’s van de Guardia Civil en Police Local zien rondrijden. Zo kregen Marc en ik pas een standje omdat we samen in de auto zaten. Wij hadden namelijk begrepen dat een versoepeling van de regels was ingegaan. Maar nee… ‘t mocht alleen maar naar een arts. En wij stonden op de parkeerplaats van de supermarkt Mercadona! Die vlieger ging dus niet op.
Ik was koud het parkeerterrein van de Lidl af toen ik in de fuik van de Guardia Civil reed. Raampje open, mevrouw. Ik beantwoordde braaf alle vragen die op me afgevuurd werden. Waar kom je vandaan? Wat is je bestemming? Waar woon je? Totdat de man een blik wierp op mijn zojuist verworven schat. Zijn wijsvinger ging van links naar rechts, terwijl hij berispte: ‘Nee, je mag niet de deur uit om plantjes te gaan kopen! Alleen hoognodige boodschappen…’ Ik kleurde ervan en stotterde dat ik óók ‘gewone’ spullen gekocht had.
Ernstig sommeerde hij me de kofferbak open te doen
Nee, mijn tas staat voorin om te voorkomen dat ie door de kofferbak gaat schuiven. Zijn wijsvinger maakte nu het gebaar dat ik de tas van de grond moest pakken om aan hem te laten zien. Onhandig dook ik rechts naar beneden en greep het stoffen tasje. Ik liet ‘m het taartje zien en was bang dat die niet echt hoognodig bevonden werd. Van ellende vielen mijn broodjes uit de papieren zak en rolden over de vloer. Poeh… hij had genoeg gezien en ik mocht doorrijden!
Net als de rest van de wereld verlang ik naar ‘weer gewoon’. Zonder corona alsjeblieft…
