Het gezicht van Marc stond ernstig toen hij vrijdagochtend zijn goede vriend Vicent aan de telefoon had. Verbaasd keek ik op, want meestal hebben de mannen de grootste lol. ‘Hij is positief getest op Corona…’, lichtte Marc me even later toe. Hij had een paar dagen eerder nog heerlijke paella bij z’n vriend op diens boot gegeten.
Tijd voor een Coronatest besloten we direct!
Poeh, tot nu toe was niemand in onze omgeving besmet en nu kwam het wel heel dichtbij. Vicent had zich in het naburige stadje Almazora laten testen en gaf het adres via een Whatsapp berichtje door. Maar zou er in Burriana ook een instantie zijn waar we de Coronatest zouden kunnen doen? Marc besloot om bij een farmacia te informeren. Zodra hij zijn vraag gesteld had, deden de apotheker en zijn assistent achter hun plexiglas scherm onbewust een stap achteruit…
Of we even geduld hadden, vroeg een vriendelijke laborant door een kier van de deur. Natuurlijk! Nog geen tien minuten later zat Marc al in de stoel met een wattenstaafje in zijn neus. Direct daarna was ik aan de beurt. Tjonge, wat kriebelt dat! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. De laborant zou met een half uur de uitslag van de Coronatest telefonisch doorgeven.
Huh… zo snel al?
En toch duurt een half uur lang als je moet wachten! We besloten de tijd te doden met een kop koffie bij Estambul, onze favoriete kebab tent. In het afgelegen hoekje op het terras was onze koffie al snel op en namen we nog een frisdrankje, nababbelend over ons robuuste Spaanse kerstmaal Na een tergend lange 35 minuten begon Marcs telefoon te rinkelen.
