Soms ben ik recalcitrant en eigenwijs. Koppigheid schijnt ook in mijn woordenboek voor te komen. In de parkeergarage bijvoorbeeld neem ik graag de shortcut tegen het verkeer in. Dit levert me regelmatig getoeter en streng wijzende vingertjes van brave burgers op.
Qua kleding heb ik een broertje dood aan trendsetting items. En een trendvolger ben ik ook al niet. Met m’n eigen stijl aan het lijf voel ik me het lekkerst. Ik ben gek op kanten rokjes en shirtjes, maar in een jeans met grote trui voel ik me ook opperbest.
En dan heb ik de Azië-look. Op vakantie kun je me uittekenen in harembroeken. Die met het kruis tussen de enkels. Ik heb ze in alle kleuren en motieven. Heerlijk luchtig en ‘s avonds scheelt het heel wat muggenbeten.
Een tweede Azië-item is een haarband. Staat leuk en m’n haar plakt niet zo in mijn nek. Ik zou mijn haar natuurlijk ook met een elastiekje bij elkaar kunnen binden, maar ik heb echt geen staartengezicht. Vanzelfsprekend heb ik bij elke harembroek bijpassende haarbandjes.
Het enige wat mij uiterlijk onderscheid van de backpackers en hippies in Lonely Beach is mijn kleurige Kitsch Kitchen postmanbag.
Hoewel ik me erg prettig voel als ik door de stoffige, rommelige straten loop, ben ik niet behept met het backpackersgen. Ik geniet van de muziek, het eten en de random ontmoetingen.
Een beetje diepgang
Terwijl je relaxed aan de coconut shake zit, raak je in gesprek met degene die een kussentje verderop zit. Je schuift bij elkaar aan, iets wat in een Nederlands restaurant ondenkbaar is. Je babbelt wat. Waar kom je vandaan? Hoe lang blijf je op Koh Chang en waar ga je naar toe?
Hoewel ik het best dapper van mezelf vind dat ik alleen op pad ben, mis ik een beetje diepgang in de gesprekken. En het feit dat ik ‘t niet kan delen, samen kan lachen met iemand die mij van haver tot gort kent. En zoals ik al eerder schreef, ben ik een gewoontedier. Ik hoef niet zo nodig telkens nieuwe plekken te ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten.
Best eigenwijs toch?
Daarom heb ik gisteren een afscheidsrondje gemaakt langs de mensen die ik de laatste zes jaar telkens ontmoette. Masseuse Mama Duen, Nansri van Stone Free, het lieve reisbureauvrouwtje met mollige baby en last but not least bamboo-tattoo-artist Mr Blue en z’n vrouw. Want zeg nou zelf, op je 54ste een tattoo laten zetten is best een eigenwijze actie…
